Afgelopen week ontstond grote consternatie in Afik toen men op een ochtend een spoor van vernieling ontdekte. Tuinhekjes waren omgelegd, groentebedden omgewroet, irrigatiepijpen piekten schots en scheef door de aarde en afvalzakken waren kapotgetrokken. Wie o wie was de boosdoener?
Lang bleef het antwoord niet uit. Toen het lokale veiligheidsteam de daaropvolgende nacht een extra rondje deed, kwam het vrolijk wroetende wilde zwijnen tegen. De lokale autoriteiten werden ingeschakeld en hoewel we geïnformeerd werden over het voornemen om de wilde zwijnen te verwijderen, schrok ons door oorlog geprikkelde brein toch van ieder schot. Sindsdien klinkt het in Afik bij ieder wissewasje of incident: is het weer een zwijn, of moeten we ons zorgen maken?
Het zwijnenverhaal herinnerde me aan een ander oorlogsgerelateerd dierenverhaal. Een tante van ons werkt in een groot hotel in Jeruzalem, dat deels ter beschikking is gesteld aan geëvacueerde gezinnen. Recent vertelde ze over de vele uitdagingen die de gezinnen –die al ruim een jaar in het hotel wonen– hebben.
Voor de hotelleiding spant één specifieke uitdaging de kroon: de huisdieren. Omdat gezinnen hun huisdieren niet achter wilden laten, moesten opvanglocaties ook huisdieren opnemen om effectieve hulp te bieden. En zo accommodeert het hotel waar onze tante werkt momenteel zo’n zeventig honden. Het is nogal een uitdaging om al die dieren behoorlijk hun behoefte te laten doen zonder dat de hoteltuin een poepweide wordt. En wat denk je van al het haar, de opgehoopte energie en de geluidsoverlast?
Nog iets: kortgeleden kreeg mijn man uitleg over zijn rechten als reservist. Naast vergoeding voor oppas, chiropractische behandelingen en kortingsbonnen voor winkels krijgen huisdiereigenaren die zijn opgeroepen zelfs de kosten van het hondenpension vergoed.
Er komt meer dierennieuws binnen. Voor het eerst in de historie van Israël is er een officiële kamelenrace gehouden in de Negevwoestijn. De races vinden al jaren plaats, maar dit keer met een vergunning. Omdat de organisatie nu publiekelijk kon adverteren, werd het spektakel een mooie regionale verbinder: Joods publiek kwam kijken naar de Arabisch-bedoeïense kamelenmenners en hun dieren. „Laat de wereld zien dat we dit samen doen. Ik ben zelden zo enthousiast geweest over onze verbondenheid als nu”, stelde initiatiefnemer sjeik Abuel Al Walidi.
Zo vertellen ook dierenverhalen het verhaal van de huidige oorlog.
Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 85.
