Omdat de regering van Kameroen het fluisteren maar gevaarlijk vond, kwam er een wet om het gemurmel stil te leggen. Want gemurmel leidt makkelijk tot gedoe. Daarom: niet langer praten over de gezondheid van de president! Dit verbod gold ook de media.

Inmiddels is Paul Biya weer teruggekeerd in zijn land. Begin deze week verscheen hij voor het eerst in zes weken weer op televisie, na zijn landing op de nationale luchthaven. Niemand weet waar hij na zijn bezoek aan China begin september heeft uitgehangen. In een ziekenhuis in Parijs? In een kuuroord in de Alpen?

Volgens woordvoerders van de regering was er in elk geval met zijn gezondheid niets aan de hand. Maar blijkbaar gelooft niet iedereen dat.

Kameroen is natuurlijk een extreem voorbeeld. Maar Biya is beslist niet de enige leider die ervan houdt om alles over ziekte en zwakheid te verzwijgen. Zo ontkende Donald Trump vorige week dat hij vermoeid zou zijn. Integendeel, hij kreeg juist energie van campagne voeren! En van welke politici weten we of ze roken? Of dat ze medicijnen gebruiken? De meesten willen dat niet weten.

Over het algemeen willen leiders de indruk wekken onsterfelijk te zijn. Dat is natuurlijk begrijpelijk. Leiders hebben een voorbeeldfunctie. Als een directeur al voor elke verkoudheid thuisblijft, wat doet dan de jongste bediende?

Maar die voorbeeldfunctie kan ook uitgroeien tot ijdelheid. In de politiek lijken juist de meest succesvolle leiders er moeite mee hebben hun opvolging te regelen. Want, ja, door over opvolging te beginnen, ben je zelf eigenlijk al weg. En dat wil je niet – je wilt onsterfelijk zijn.

Volgens de berichten is de regering van Kameroen bang dat er onrust in het land ontstaat als Biya wegvalt. De gezondheid van de president wordt hiermee een veiligheidskwestie. Daarmee creëer je een enorm taboe. Echt leidinggeven zou zijn om de opvolging tijdig te regelen. Vroeg of laat is er immers toch een nieuwe president nodig.

Het boek ”Zieke wereldleiders” van David Owen geeft grandioze voorbeelden van leiders voor wie ziekte een taboe was en gezondheid een obsessie. Owen (zelf psychiater én politicus) verklaart dit op één manier: pure hoogmoed. Ze mogen van zichzelf niet falen.

Sommige christelijke denkers vertalen leiderschap als dienen. Dat verwijst naar Christus Zelf, voor Wie gold dat Zijn „kracht in zwakheid werd volbracht”. Dat is natuurlijk het tegengestelde van ijdelheid. Christus was zeker een Leider, maar niet een Die niet ziek durfde te zijn. Laat leiders daarom gerust falen en ziek zijn; ze zullen er alleen maar door in kracht toenemen.

__