Wij kozen dit jaar voor een land waar het ’s zomers niet zo warm is. En ik merk dat ik me iedere keer weer gedrongen voel om uit te leggen waarom. Want blijkbaar is zonnig en heet de norm.

Bij ons thuis, vroeger, was de zomerbestemming duidelijk: na tig koude en verregende vakanties in Zeeland zouden we voortaan de grens over gaan: naar het gebied onder ’’Lyon”. Wat in de praktijk betekende: drie weken brandende zon, temperaturen dik boven de 30 graden en geen regen.

Na ons huwelijk namen we die traditie automatisch over. Met onze tent of caravan tuften we heel wat jaren de Autoroute du soleil af. En belandden we vaak op een plek aan het water, want dat is met zulke temperaturen wel een vereiste.  Net als goed insmeren trouwens.

„18 graden: precies goed voor een lange wandeling of een partijtje voetbal”

Achteraf gezien vonden onze jongens dat nou niet bepaald topvakanties. Waarom zou je de hitte opzoeken?  vonden zij. Dan kun je toch niets dóén. Dus pasten wij onze vakantiestrategie in de loop van de jaren aan. We zochten plekken hoog in de bergen, we bezochten de regio bóven Lyon, we staken het Kanaal over.

Dat jaar in het ‘over-Kanaalse’ voelden de jongens zich enigszins voor de gek gehouden: in Engeland is het nooit warm, hadden we gezegd. Maar net dát jaar was er een hittegolf in heel Europa en dus ook in het Verenigd Koninkrijk. Dus staken wij dit jaar nóg een zee over en belandden we met ons gezin in Ierland.  Het moest toch vreemd lopen als de warmte ons ook dáár zou overvallen.

En inderdaad. Geen gepuf, geen gezweet dit jaar. Het weer was precies goed voor lange wandelingen, voor partijtjes voetbal, voor een citytrip. Het was er gemiddeld 18 graden. Er was zon. En af en toe regende het. Te koud en te nat, zullen veel mensen zeggen. Maar wij vonden het heerlijk. En daar gaat het om.

Inmiddels draai ik er niet meer omheen als we ‘de’ vraag krijgen: Hoe was het weer? „Heel mooi”, zeg ik inmiddels gewoon.