„Dit zijn de zonen van Ismaël, en dit zijn hun namen, in hun dorpen en paleizen, twaalf vorsten naar hun volken.”

Als God wil laten blijken dat Hij trouw is aan Zijn Woord tegenover mensen die eigenlijk vreemden zijn en die Hij heeft uitgesloten en afgesneden van Zijn kerk, wat zal Hij dan wel aan ons doen, die Zijn kinderen zijn, die Hij daartoe heeft aangenomen en tegenover wie Hij Zich een Vertrouwde heeft willen tonen? Want als God wil dat Zijn waarheid blijken zal in kleine dingen, zoals in nakomelingen en dergelijke, wat moet het dan zijn als Hij ons in de persoon van onze Heere Jezus Christus de hemel als erfenis aanbiedt en ons verzekert dat Hij ons genadig wil zijn, ons onze zonden wil vergeven, zodat we met Hem verzoend zijn? En dat we broeders en metgezellen van de engelen worden, onder eenzelfde Hoofd, namelijk onze Heere Jezus Christus? Zal God in dat opzicht tekort kunnen schieten in Zijn beloften? Zullen die nietig zijn en niet tot uitvoering komen? Dat is onmogelijk.

Dat moeten we dus in de eerste plaats vasthouden. En dan moeten we er gedurig acht op geven dat God Zich aan ons openbaren wil, niet alleen in de grootste en opvallendste weldaden, maar ook in die dit leven aangaan. Zo is dus niets zo klein of Hij wil er nog blijken van Zijn Vaderlijke goedheid in laten uitkomen. Zo wil Hij, omdat Hij gezegd heeft voor ons te zorgen, dat we alles van Hem verwachten.

_Johannes Calvijn,
predikant te Genève

(”Dertien preken over de verkiezing van Jakob en de verwerping van Ezau”, 1562)_