„De verborgen dingen zijn voor de HEERE, onze God, maar de geopenbaarde zijn voor ons en voor onze kinderen, tot in eeuwigheid, om te doen al de woorden van deze wet.”

God heeft besloten het Evangelie om meer dan één reden allerwegen en aan allerlei mensen te laten prediken. Kon God wel anders besloten hebben, wanneer Hij uit allerlei rangen en standen door een en hetzelfde middel de Zijnen roepen wil? Wat wil men toch? Moest God de zaligheid aan geen anderen dan aan de uitverkorenen laten aanbieden? Dan moest Hij Zijn verborgen raadsbesluit ontdekken, eer iemand grond zou hebben om te geloven. Maar wat een wanorde zou daaruit geboren worden. Hoe zou dan het Evangelie als een gepast middel kunnen dienen om het geloof te verwekken en hoe zou er dan plaats overblijven om de vloek der wet op een redelijke wijze op zowel de versmaders van Gods heil als op hardnekkigen en onbekeerlijken toe te passen.

Zie ik op de beoefening der aanbieding, dan hoeft niemand zich een ogenblik op te houden bij de beschouwing van het bijzonder besluit. Dit is voor ons, van voren bezien, een verzegeld boek. Niet de verborgen, maar de geopenbaarde dingen zijn voor ons. Als het Evangelie door Gods aanbiddelijke voorzienigheid tot mij komt, dan laat God ook aan mij die boodschap doen: „Komt, want alle dingen zijn gereed!” Ik heb niet verder te redeneren en te vragen, maar te geloven en in geloof te komen, vertrouwende dat God mij wil zaligen. Hij zal dat zeker doen, indien ik Zijn roepstem eerbiedig en gelovig opvolg.

Theodorus Adrianus Clarisse,
predikant te Amsterdam

(”Een drietal leerredenen, Lukas 14:15 tot en met 24”, 1779)