Van Duivendijk is nu de oudste promovendus van Nederland. Hoe komt een 89-jarige erbij om nog te promoveren? Zijn ogen twinkelen. „Vijf jaar geleden kwam ik in contact met iemand uit Maastricht. Die was 87  en wilde promoveren. Ik heb die promotie bijgewoond. Ik dacht: dat kan ik ook. In mijn vakgebied, de energiewaterbouwkunde, dreigt veel oude kennis in de vergetelheid te raken.”

„In mijn vakgebied dreigt veel oude kennis in de vergetelheid te raken” - Hans van Duivendijk, promovendus TU Delft

Van Duivendijk pakt zijn promotiestudie erbij, het kloeke boekwerk ”Fighting against the Current”, dat naast hem op de bank ligt. „Toen ik een jaar op de universiteit in Delft zat, had in Zeeland de watersnoodramp van ’53 plaats. Ik heb gevraagd aan mijn hoogleraar: „Kan ik daar niet aan de slag?” Zo werkte waterbouwkundig student Van Duivendijk in de zomer twee maanden aan een dijkafsluiting van de Schelphoek bij zijn geboorteplaats Zierikzee.

Hij kreeg de smaak van dijkafsluitingen te pakken. Zijn afstudeerscriptie ging over een alternatief tracé voor de Grevelingendam tussen Bruinisse en Oude-Tonge.

Talent

Zijn talent werd opgemerkt. In 1969 stuurde zijn baas waterbouwkundig ingenieur Van Duivendijk naar Ghana. „Daar hadden ze de afsluiting van een lagune met de zee doorgestoken om overtollig rivierwater te lozen. Dat gat begon langs de kust te ‘wandelen’: aan de ene kant schuurde het water het gat uit en aan de andere groeide het land aan. Het water slokte zo honderden huizen op. Uiteindelijk hebben we het gat gedicht.”  Hij werkte aan vergelijkbare projecten in Bangladesh.

„Als ik achter mijn bureau zit, kan ik mijn tuin niet wieden, begrijpt u?” - Hans van Duivendijk, promovendus TU Delft

„In die tijd dacht ik al: als ik een proefschrift zou schrijven, dan moet dat ook gaan over de techniek van de zestiende eeuw tot heden. Hoe dichtten ze toen dijkdoorbraken, voerden ze inpolderingen uit en legden ze dammen tussen eilanden? Het heeft allemaal te maken met het dichten van getijdengeulen.”

Tijdens zijn promotiestudie stuitte Van Duivendijk op verschillende hindernissen. Een daarvan was de coronatijd, waardoor hij niet naar de universiteitsbibliotheek kon. Ook bleek hij één jaar terug slokdarmkanker te hebben. „Met chemokuren en bestralingen is twee derde van het gezwel weg; de rest houdt zich nu koest.”

Ten slotte moest hij tal van oude Nederlandse vaktermen vertalen in het Engels. Soms bedacht hij een nieuw Engels woord. „Bijvoorbeeld de term ‘verkortingen’ bij inpolderingen. Ik heb daar maar ‘compartmentalization’ van gemaakt.” Zo werd ‘ringkade’ het nog niet bestaande ‘perimeter bund’.

Pippi Langkous

„Iedereen vindt het geweldig dat ik dit doe. Vooral omdat ik 89 ben. Maar als ik alles vooraf geweten had? Ik denk nogal eens aan de uitspraak van Pippi Langkous: Ik heb het nog nooit gedaan, daarom denk ik dat ik het wel kan.”

De krasse tachtiger is blij dat de klus erop zit. „De laatste maanden was ik knap zenuwachtig voor die verdediging. Op een gegeven moment dacht ik: nu moet het klaar zijn. Als ik achter mijn bureau zit, kan ik mijn tuin niet wieden, begrijpt u?”

Wat gaat u nu doen?

Resoluut: „Opruimen. Ik zal hier een keer weg moeten. Ik heb ruim 100 meter boeken en archief. Als ik vanuit mijn vrijstaande woning naar een appartement ga, zal toch 70 procent weg moeten. Ik heb de afgelopen zestig jaar veel oude boeken over dijkenbouw verzameld. Het gaat me aan het hart als ik die bij het oud papier zou moeten zetten.”