In de zomer van 2022 stapte Aron (52) met zijn vrouw en hun drie jongste kinderen, in de leeftijd van 6, 8 en 10 jaar, op het vliegtuig voor een vlucht van zo’n vijf uur. Afgelopen week was hij even terug in zijn vroegere woonplaats, Schoonrewoerd, waar de oudste drie kinderen wonen. Vanuit de hersteld hervormde gemeente in dit Utrechtse dorp werd het echtpaar Martens uitgezonden voor de organisatie CAMA Zending.

Dat Aron zendingswerk gaat doen, ligt lange tijd niet voor de hand. Vanaf zijn 22e verdient hij zijn brood als interieurstoffeerder. Voor zijn werk komt hij op plaatsen in heel Nederland, maar ook daarbuiten. Op zondag gaat hij naar de kerk, maar verder houdt hij zich weinig met het geloof bezig. „Totdat onze kinderen wat groter werden en vragen gingen stellen. Marieke en ik vroegen ons af: geloven we ook echt wat we zeggen te geloven?”

Franse camping

Tijdens een vakantie in Frankrijk, zo’n vijftien jaar geleden, zingen de kinderen ’s avonds in hun tent het gebed ”Ik ga slapen ik ben moe”. Het leidt tot vragen van andere kampeerders. „Uiteindelijk zei een van hen: „Dus jij gelooft dat je naar de hemel gaat?” Dat hakte erin. Ik kon daar geen ja op zeggen, want mijn leven was er niet naar. Daarmee werd ik voor onze campingburen ongeloofwaardig en kwam er een einde aan het contact.”

Deze gebeurtenis vormt voor Aron het begin van „een zoektocht: wat is waarheid? Uiteindelijk vond ik rust en vrede bij de Heere Jezus. Daardoor veranderde mijn leven en mijn kijk op de wereld. Mijn werk stond niet langer op de eerste plaats en ik kon niet meer zwijgen over de Heere Jezus.”

Gaandeweg voelt Aron zich geroepen tot missionair werk. Hij stopt als interieurstoffeerder en gaat in 2016 theologie studeren aan het Hersteld Hervormd Seminarium in Amsterdam. „In die jaren is ons gezin niets tekort gekomen. Vanuit de gemeente en daarbuiten is steeds voor ons gezorgd. God was onze grote Bankier.”

Na de afronding van zijn studie doet Aron missionair werk onder vluchtelingen op Chios. Hij is afwisselend een maand op het Griekse eiland en een maand in Schoonrewoerd. In die tijd ontmoet hij een vluchteling uit Jemen die naar Nederland komt en inmiddels zijn schoonzoon is. „Hij groeide op als moslim en kwam tijdens zijn vlucht in aanraking met het Evangelie. Hij is christen geworden en in onze gemeente gedoopt. Ik heb veel van hem geleerd over hoe moslims denken.”

Arabische kerk

Als het werk onder vluchtelingen in Griekenland afloopt, oriënteert Aron zich samen met zijn vrouw op nieuwe mogelijkheden voor zendingswerk. Door contact met onder andere CAMA Zending komt het Midden-Oosten in beeld. In april 2022 blijkt er een mogelijkheid te zijn om daarheen te gaan, waarna een thuisfrontteam in het leven wordt geroepen. „Voor de zomervakantie was alles rond. Dat het zo snel ging, was voor ons een zegen en bemoediging in deze spannende tijd.”

Het gezin betrekt in zijn nieuwe woonplaats een gemeubileerd appartement van immigranten die zijn teruggekeerd naar hun land. „Vanuit een dorp tussen de weilanden zaten we ineens tussen het beton en werden we ondergedompeld in het stadsleven. De stad telt 6 miljoen inwoners. We worden er omringd door mensen met een andere cultuur en een ander geloof, dat ze ook uitdragen. In deze omgeving voelen we ons niet thuis, maar wel op onze plaats.”

Het eerste jaar bezoeken Aron en Marieke vijf ochtenden per week een taalschool om Arabisch te leren. Op dit moment gaan ze daar nog vier ochtenden heen. De kinderen krijgen les op een internationale school. Kerkelijk leeft het gezin mee met een protestantse Arabische gemeente, die zo’n vijftig tot zestig kerkgangers telt. „Het is een geregistreerde gemeente die is ontstaan voordat het land islamitisch werd. Ik geef daar –in het Engels– een soort catechisatie aan oudere jongeren.”

Vluchtelingen

Gaandeweg krijgt het Nederlandse echtpaar steeds meer contacten. Ze concentreren zich op het bouwen van relaties met vluchtelingen. De afgelopen maanden hebben ze een project dat eerder abrupt was gestopt, nieuw leven ingeblazen. „In de stad wonen veel vluchtelingen uit Jemen, die hier vier of vijf jaar geleden zijn gekomen. Ze moeten zichzelf bedruipen, maar mogen officieel niet werken. Hun woonomstandigheden zijn vaak heel slecht”, zegt Aron. Ter illustratie laat hij op zijn telefoon foto’s zien van armoedige onderkomens, waar soms geen enkel daglicht binnenkomt.

Geregeld worden mannen opgepakt vanwege illegaal werk en teruggestuurd naar Jemen. Vrouwen en kinderen blijven achter, met alle gevolgen hiervan. Marieke gaat onder meer naailessen aan de moeders geven. Door het verstrekken van voedselbonnen kunnen de zendingswerkers hulp bieden bij armoede.

In de gesprekken valt het Aron op dat bijna alle vluchtelingen getraumatiseerd zijn. „Ze kampen met verdriet, frustratie en opgekropt leed. Ik luister naar hen en probeer hun vertrouwen te winnen. Dat is een lange weg.”

Evangeliseren is in het land niet toegestaan. Intussen merkt Aron dat de Jemenitische moslims graag over het geloof praten. „Ze zien Jezus als profeet. Dat is een mooie brug om te wijzen op wat Hij leerde, met het verlangen dat ze de echte Jezus uiteindelijk leren kennen.”

Aron beseft dat zending een zaak van lange adem is. „Wij willen graag snel resultaat zien. Maar Hudson Tayler zag in China pas na tien jaar de eerste vrucht op zijn werk. Wij zijn anderhalf jaar in het Midden-Oosten en nog volop bezig de taal, cultuur en gewoonten beter te leren kennen. Daarbij vraag ik mijn schoonzoon geregeld om advies. We zijn de Heere dankbaar voor de zegeningen die we hier krijgen.”

Intussen zoeken Aron en Marieke biddend naar mogelijkheden om mensen te bereiken met het Evangelie. „Daarbij willen we achter Jezus aan gaan, niet voor Hem uit lopen. We geloven dat God ons niet voor niets hierheen heeft gezonden en zien uit naar de mogelijkheden die Hij zal geven.”

De namen van Aron en Marieke Martens zijn om veiligheidsredenen gefingeerd. Hun echte namen zijn bij de redactie bekend.