Opvallend in ”Sposalizio”, een vroeg werk uit 1838/1839, geïnspireerd op een schilderij van Rafaël, is dat reeds hier naast romantische hartstocht een stevige dosis religieuze devotie aanwezig is, iets wat toch vooral de late, godsdienstig geïnteresseerde Liszt wordt toegedicht. Adagio (Consolation nr. 3) doet het fantastisch op het Utrechtse Domorgel. De prachtige omslagfoto in sepia hoort bij ”La lugubre gondola”, geschreven toen Liszt het einde van Richard Wagner zag naderen en hij zich voorstelde hoe diens lichaam per lijkgondel vervoerd zou worden over de Venetiaanse kanalen. In dit uiterst sobere en ingetogen werk, grotendeels in unisono recitatieven, heeft de Vox humana de hoofdrol. De glijdende, wiegende beweging eindigt intens desolaat. In de Sonata in b uit 1853, bewerkt door Blankesteijn, verandert de sepiafoto in een fascinerende fullcolourfilm.

Blankesteijn heeft een glanzende techniek in huis, absolute voorwaarde voor deze muziek, maar de vertolking gaat daar niet in op. Het dramatische verhaal van 35 minuten boeit van begin tot eind, en daarnaast is het genieten van het orgel zelf, dat hier op unieke wijze tot klinken komt. Blankesteijn benut zowel de brute, stalen kracht ervan als de fluwelen kanten. Flonkeren en grommen, flitsen en donderen wisselen elkaar in hoog tempo af.

Een hoog gegrepen, uitstekend geslaagd debuut dat veel respect verdient.

Liszt – Piano Works, arranged for Organ, Diederik Blankesteijn; Brilliant Classics (96855); € 12,99; meer informatie: www.brilliantclassics.com