Eind november was ik hier ook. Tijdens het tien dagen durende staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas. Een periode waarin tientallen gijzelaars werden vrijgelaten. Waarin de wapens even zwegen en humanitaire hulp richting de Palestijnse bevolking van Gaza werd gestuurd.

Nu is de oorlog niet gestopt; wel zijn de operaties in de Gazastrook afgeschaald. En weer ben ik hier. Want er zijn nieuwe verhalen te vertellen. Over reservisten, die na wekenlange strijd naar het normale burgerleven proberen terug te keren. Met de nachtmerries van Gaza nog in hun hoofd. Over families van gijzelaars, die na al die tijd nog in martelende onzekerheid verkeren over het lot van hun geliefden.

Boos zijn ze. Vooral op de regering, die in hun ogen te weinig doet om een overeenkomst met Hamas te sluiten om de resterende 136 ontvoerden vrij te krijgen. Dood of levend, want het is volstrekt onduidelijk hoe ze eraan toe zijn.

Onbegrip er is er ook over de manier waarop de internationale gemeenschap met het drama in Israël omgaat. „Wat hier op 7 oktober is gebeurd, is een waarschuwing voor wat Europa te wachten staat”, zegt Rita Lipshitz, wiens schoonvader nog altijd in Gaza vastzit.

Op de ruimte voor het Kunstmuseum in Tel Aviv, die tegenwoordig beter bekend is als Plein van de Gijzelaars, vraagt de Israëlische dag in dag uit aandacht voor het lot van haar gekidnapte medeburgers.

Ze is zichtbaar ontroerd dat een journalist uit Nederland haar verhaal wil horen. „De hele wereld moet dit weten. De herinnering aan 7 oktober moet levend gehouden worden.” De ketting om haar hals gaat af. „Die geef ik aan jou.” ”Bring them home now!”, staat er op de soldatenpenning. Een stevige omhelzing volgt.

Een paar straten verderop spreek ik met reservist Mordy Derovan. Hij is net een paar weken terug van zijn uitzending naar de oorlog in Gaza. Hij vertelt over de verschrikkingen. Hoe het is om onder vuur te liggen. Kogels die stofwolken naast je opwerpen. Te weten dat iemand erop uit is om je dood te schieten. Maar ook hoe lastig het is om weer naar de burgermaatschappij terug te keren. Met alle nachtmerries van en herinneringen aan de strijd. En de wetenschap dat hij over zes weken weer terug moet.

Nog dichterbij komt de oorlog in kibboets Nahal Oz. Op een paar honderd meter afstand ligt Gaza-Stad. Geweervuur en daverende explosies verscheuren de stilte boven de velden. De voormalige brandweerman Raymond Reijnen vertelt hoe hij met zijn gezin de gebeurtenissen van 7 oktober overleefde. Wanhopig wachten tot het leger ze zou redden.

Het lijkt bijna een andere werkelijkheid als ik terug ben in het hotel in Jeruzalem. Op een goed uur rijden hiervandaan woedt de oorlog. Intussen maken opgewonden automobilisten elkaar het leven zuur op het drukke kruispunt verderop. De files zijn weer terug. Zoals vanouds.

> rd.nl/israelingezoomd