Als vader van dochters vind ik zo’n uitroep van een kind fantastisch. Er zit weinig kwaad in. Integendeel, het kind uit vertrouwen in jou als vader. En tegelijk doet het kind een appel op je tot bescherming: In de benen, meneer, er is werk aan de winkel!

Maar de Franse HCE vindt het zorgwekkend. Zulke uitspraken komen namelijk te vaak voor in filmpjes over het gezinsleven. En daarin wordt ook de rol van moeder te veel bij vrouwen gelegd. Dat is stigmatiserend. Het is zelfs een belangrijke oorzaak van geweld tegen vrouwen.

De krantenkoppen over dit jaarverslag klonken daarom alarmerend. ”Fransen vallen terug in traditionele rolpatronen.” En: ”Seksisme komt nog veel voor.”

Deze Franse HCE zegt dit nu wel heel scherp, maar uniek is dit niet. Ook in andere landen hoor je dit geluid.

Opvallend is echter dat de Franse bevolking er blijkbaar niet in meegaat. Integendeel, juist onder jongeren (25-34 jaar) nemen de stereotiepe opvattingen weer toe: vrouwen willen kinderen krijgen en mannen willen sportieve kostwinners zijn. Iedereen die dacht dat de hashtag #tradwife alleen Amerikaanse traditionele vrouwen betrof, blijkt het fout te hebben. Uit het rapport blijkt dat de raad hierover eigenlijk verbaasd is en dat niet goed begrijpt.

De Franse raad roept op tot „deconstructie”. Volgens mij is dat een typisch woord van Franse filosofen, dat neerkomt op het afbreken van waanvoorstellingen. En het is ook duidelijk waar de misstanden bestaan. Het rapport opent immers met deze zin: „Seksisme begint thuis, gaat door op school en explodeert online.” Het probleem zit precies in de „drie krachtigste broedplaatsen van de samenleving.”

De raad is in 2013 opgericht om seksueel geweld tegen vrouwen tegen te gaan. Dat is een nobel streven; al eeuwenlang zetten beschaafde staten zich daarvoor in. De vraag is echter of de „deconstructie” daarvoor nodig is. Wat de raad immers doet is de overheid oproepen de mens op te voeden.

In de eeuwen voor de Franse Revolutie was de staat er vooral om de dijken te onderhouden en de algemene veiligheid te beschermen. Voor de normen en waarden had je de kerk en de daaraan verbonden school. En in gezinnen werden die waarden overgedragen. Natuurlijk was de werkelijkheid minder mooi, maar dit was toch het ideaal.

Intussen zijn we verlost van de vele regel(tje)s van de kerk. Maar nu komt de staat ineens met een plan om ons bij te scholen. Meer nog: de staat wil ons bevrijden uit onze zelfgekozen onmondigheid van de stereotiepe rolpatronen.

Moet de overheid dan geen ongewenst gedrag bestrijden? Zeker wel. De overheid mag zich gerust inzetten om roken te ontmoedigen, hoewel ook die strijd moeilijk te winnen is. Maar hier gaat het eigenlijk om de introductie van een heel ”nieuwe mens”. En dat is tot mislukken gedoemd.