Die is bedoeld als verduidelijking van het door de paus goedgekeurde document ”Fiducia supplicans” (”Vragen om vertrouwen”), dat de Dicasterie voor de Geloofsleer vorige maand publiceerde. Daarin staat dat priesters paren van hetzelfde geslacht –en ook mensen die gescheiden en later hertrouwd zijn– een zegen mogen geven, maar niet tijdens kerkdiensten. De aanvulling op de verklaring is nodig omdat er binnen de Rooms-Katholieke Kerk onduidelijkheid bestaat over –en ook kritiek op– de toepassing van het document.

De Dicasterie voor de Geloofsleer onderstreept nog eens dat de „eeuwige” huwelijksleer niet verandert en dat „pastorale zegeningen niet vergelijkbaar zijn met liturgische en rituele zegeningen”. Als homo’s een zegen krijgen, betekent dat geen instemming met hun –seksuele– relatie, aldus het Vaticaan.

Op sommige plaatsen is het geen probleem om de zegeningen „onmiddellijk toe te passen”, denkt de Dicasterie, „terwijl het op andere plaatsen nodig zal zijn om ze niet in te voeren en de tijd te nemen die nodig is voor het lezen en interpreteren” van de verklaring. „Voorzichtigheid en aandacht voor de kerkelijke context en de lokale cultuur kunnen verschillende toepassingsmethoden mogelijk maken, maar niet een totale of definitieve ontkenning van deze weg die aan priesters wordt voorgesteld.”

In sommige Afrikaanse landen is homoseksualiteit per wet verboden. Als homo’s worden „veroordeeld tot gevangenisstraf en in sommige gevallen tot marteling en zelfs de dood, dan spreekt het voor zich dat een zegen niet verstandig zou zijn”.

Om het onderscheid met liturgische of rituele zegeningen in de kerk duidelijk te houden, moeten „pastorale zegeningen” vooral heel kort zijn, aldus de verklaring. „Het zijn zegeningen van enkele seconden, zonder goedgekeurd ritueel en zonder zegenboek.”