„Mevrouw? Mevrouw?! Mevrouw! Mag ik ook wat?” In zijn scootmobiel klinkt een Rotterdammer met een grijze baard wat ongeduldig. Hij wenkt een serveerster met een dienblad met gebakken vis. Als de vrouw hem een bakje met een lekkerbekje toeschuift, aait hij haar over haar wang. „Het zijn hier zulke liefdevolle mensen”, zegt de 61-jarige man, die kampt met ernstige zwaarlijvigheid.

Hij is één van de enkele honderden mensen die deze donkere vrijdagavond deelnemen aan het kerstdiner van de Victory Outreach kerk, aan het Mijnsherenplein in Rotterdam-Zuid. In goudkleurige blokletters fonkelt de naam Jezus bovenin de zaal. In het oog springend is ook een groot lichtgevend kruis aan een andere wand.

Koud

„Na mijn werk was ik even gaan liggen op het plein”, vertelt de 61-jarige Rotterdammer in zijn scootmobiel, terwijl hij zijn gebakken visje verschalkt. „Ik was in slaap gevallen en werd helemaal koud wakker.”

Hij is blij dat hij een gratis kerstmaal krijgt voorgeschoteld. „Ik ben arm.” De man heeft „gelukkig nog wel” een dak boven zijn hoofd. „Het leven is geen feest hoor, echt niet, het is een hard gelag. In tijden van armoede zie je mensen naar de kerk trekken. De kerk is heel betrouwbaar, de rest is onbetrouwbaar.”

Hij wijst naar het podium, waar een muziekband christelijke nummers speelt. „Heerlijk. De belijdenis van de Heere Jezus is het belangrijkste. Als dat getuigenis er niet was, hadden we ook geen eten.” Tromgeroffel en stevige gitaartonen golven door de kerkzaal. „Al wat binnen in mij is, verlangt naar U. Alles wat ik vinden wil, is in U”, projecteert een groot scherm de woorden van de gezongen teksten.

De graatmagere Mike (51), pet op, is blij met het kosteloze kerstmaal. „Het eten wordt steeds duurder. Alles kost een hoop geld”, zegt de man aan een tafeltje in de kerkzaal. Naast hem zit zijn Letse vriendin. „Zoals je ziet ben ik een gebruiker”, zegt Mike. Al tientallen jaren kampt hij met een drugsverslaving. „Ik zit in een heroïneproject. Ik kan gratis twee keer per dag drugs ophalen, zodat ik niet hoef te stelen en andere gekke dingen hoef te doen.” Met graagte verorbert de Rotterdammer zijn gebakken vis, gelardeerd met rauwkost. „Het is hier gezellig.”

Aardappels

Niet alle etensgasten in de kerk hebben er trek in om urenlang te tafelen. Sommigen nemen de benen om buiten een peuk te roken. Een van de vrijwilligers die een oogje in het zeil houdt zou willen dat de schnitzels en aardappels wat sneller opgediend worden. „Deze groep mensen kan toch een klein kruitvatje zijn. Net was er al even wat onrust.”

Marius Veenvliet uit Barendrecht is één van de mensen die de honderden etensgasten van hun natje en droogje voorziet. „Prachtig dat daklozen hier verwelkomd worden.” Veenvliet heeft een speciale band met het kerkgebouw aan het Mijnsherenplein in Rotterdam-Zuid. Daar kerkte hij in vroeger tijden, toen daar nog de gereformeerde gemeente bijeenkwam. Onder meer ds. C. J. Meeuse was er predikant. „Ik ben in deze kerk getrouwd”, zegt Veenvliet.

Geroezemoes

„Respect voor de Bijbel!” roept Jerry Mendeszoon zijn gehoor toe, rond het moment dat de erwtensoep op tafel is gezet. Mendeszoon is pastor bij de Victory Outreach kerk en is al tientallen jaren betrokken bij de daklozendiners. Het geroezemoes aan de tafels verstomt. Mendeszoon spreekt een man die enig rumoer maakt toe. „Stilte, broeder!”

De pastor vertelt dat hij er in zijn eertijds, zo’n dertig jaar geleden, „moe van werd dingen te bedenken om aan drugs te komen en etensresten uit vuilnisbakken te halen.” De pastor leest de eeuwenoude woorden uit Jesaja 9 voor. „Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij rust op Zijn schouder. En men noemt Zijn Naam Wonderlijk, Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst.”

Mendeszoon: „Er werd geprofeteerd dat het volk dat in duisternis wandelt, een groot licht zal zien. Ik bid dat je je hart zal openen. We zijn hier met verschillende religies, culturen, achtergronden. Ik denk dat de meesten van ons misschien nog steeds wandelen in de duisternis. Ik bid dat je vanavond het licht mag zien. Ik geloof dat de Heer in ons midden is.”

De pastor verhaalt over de tekenen en wonderen die Jezus deed. „Demonen moesten uitvaren, blinde ogen werden ziende, dovemansoren werden geopend, zieken werden genezen, doden deed Hij opstaan. Wij dienen geen dode God, Hij is een levende God.” In de zaal klinkt instemmend gejuich.

Mendeszoon roept mensen die „een nieuw begin met Jezus willen maken” op naar voren te komen. Hij loopt langs tientallen mensen die zich bij het podium verzamelen, legt zijn hand op hun hoofden en gaat hardop voor. Intussen klinkt zachte tokkelmuziek. „Vader, dank U wel voor de nieuwe kans, en ik grijp die kans vanavond. Ik vraag U, of u Mij mijn zonden wilt vergeven. En wilt U mij schoonwassen met het kostbaar bloed van Jezus.”

Hernia

Wahida Paltoe (41), verbonden aan Victory Outreach kerk, is blij dat ze „mensen die vastgelopen zijn” in hun leven een fijne avond kan bieden. „Normaal gesproken kijkt niemand naar hen om. Hier mogen ze er gewoon zijn en worden ze even verwend.”

„Ik kom hier voor Jezus”, zegt de 66-jarige Surinamer John rond vijf uur, nog voordat de lekkernijen worden opgediend. „Om Hem te danken. Hij is voor mij gestorven. Het maakt mij niet uit wat ik zo te eten krijg, al is het boerenkool.”

John zegt dat hij eenzaam is. „Alleen is alleen, thuis zit ik een beetje bier en wijn te drinken.” De man kampt met een hernia, zijn zussen hebben hem niet uitgenodigd voor een kerstmaal en zijn dochter ziet hij al tientallen jaren niet. In de ogen van de vroegere lasser, nu bijstandsgerechtigde, glinstert vocht. „Ik word er emotioneel van. Ik heb veel problemen, maar ik sla me er doorheen. Met Jezus.”