Het is een koude vrijdagmiddag in december als ik een stel stevige schoenen aantrek voor een trip door de Kaapse Bossen. De zon heeft de hardnekkige ochtendmist inmiddels verdreven en de temperatuur komt net boven het vriespunt uit. Ideaal weer voor een tocht door het glooiende bos- en heidegebied van de Utrechtse Heuvelrug.

Vanaf parkeerplaats Kaapse Bossen in Doorn is er keuze uit vier routes. Optimistisch kies ik voor de langste, de zogeheten hoogtepuntenroute van 9,4 kilometer. Het is een beslissing die ik na een paar honderd meter al bijna herzie. Het pad gaat tot mijn verbazing namelijk snel over in een zandvlakte. Omdat een wandeling door mul zand me niet trekt, lijkt rechtsomkeert maken me een aantrekkelijke optie.

Toch maar even doorzetten, besluit ik. Dat blijkt verstandig, want na zo’n vijf minuten vind ik weer vaste grond onder m’n voeten. Pas aan het einde van de route lees ik op een van de bordjes bij de parkeerplaats dat Natuurmonumenten de huidige strooisellaag op de bodem weggehaald heeft, zodat de zandgrond vrijkomt. Dat moet ervoor zorgen dat de heide weer gedijt.

Als ik zo’n 2,5 kilometer op pad ben, valt mijn oog op een hogergelegen huizenrij, rechts van de weg. Het blok met zes woningen was onderdeel van de zogeheten tramremise Sandenburg. Die tramlijn verbond in 1885 Doorn met Wijk bij Duurstede. De remise –stalling voor de nacht– deed dienst als kolenopslag en bood personeel woonruimte. Toen aan het eind van de Tweede Wereldoorlog een bom rails en wagons vernietigde, hield de tramlijn op te bestaan.

Hoe verder de wandeling vordert, hoe natter de bodem wordt. Na een kilometer of 3 is er van een pad haast geen sprake meer en lijkt de weg bijkans een grote plas. Omdat ik graag droge voeten houd, zit er weinig anders op dan een paar meter omhoog te klimmen, de boswal op. Daar is de grond minder zompig.

Hoogtepunt van de route is uitkijktoren De Kaap. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik met inmiddels ruim 10.000 stappen in de benen wat moed moet verzamelen om het 25 meter hoge uitkijkpunt te beklimmen. Eenmaal boven biedt De Kaap een schitterend zicht op bos en heide. Zelfs de dom van Utrecht zou te zien moeten zijn. Hoe ik ook speur, het lukt me niet om de markante eeuwenoude kathedraal te ontdekken. Ik wijt dat maar aan de ietwat heiige atmosfeer.

Vanaf De Kaap is het nog een kilometer lopen naar het eindpunt. Eén ding is zeker: in het najaar –als de hei paars is– kom ik vast nog eens terug.