De gruweldaden die Hamas-terroristen op 7 oktober pleegden in Israëlische dorpjes langs de Gazastrook tarten het voorstellingsvermogen. De Israëlische militair Yaron Gabay zag alles met eigen ogen.
Van opsmuk is geen sprake; rustig en beheerst doet Gabay zijn relaas. De ontmoeting heeft plaats in zijn woonplaats, een kleine, groene kibboets op de Golan, in de buurt van de grens met Syrië.
Het oorlogsgedruis in de Gazastrook is ver weg. Bij tijden komt de narigheid echter heel dichtbij, vertelt de jonge vader. „Bepaalde geuren roepen bij mij de herinnering op aan de geur van de lichamen in Be’eri. Ik ben bang dat ik daar mijn leven lang mee zal moeten dealen.”
De IDF weet Yaron –hij is reservist in het Israëlische leger– snel te vinden. Al enkele uren na de inval van Hamas op 7 oktober is hij met zijn plunjebaal onderweg naar een militaire verzamelplaats in de buurt van de stad Bet Shean.
Al spoedig wordt de eenheid van Yaron naar het zuiden gedirigeerd. Zij komen terecht in Netavim, een dorpje in het noorden van de Negevwoestijn. Daar krijgen ze bewakingstaken. Op dat moment zijn er nog Hamasterroristen actief op Israëlisch grondgebied. De angst bestaat dat zij willekeurig dorpjes aanvallen.
Voor deze inzet zou Yaron naderhand direct weer tekenen. De inwoners van Netavim ontvangen hun bewakers met open armen. Eten en accommodatie zijn dik in orde. Dit in tegenstelling tot de eerdere militaire verzamelplaats. Daar waren zelfs geen matrassen beschikbaar.
Gestold bloed
Het verblijf in Netavim is echter van korte duur. Al snel komt de volgende opdracht: lichamen en munitie ruimen in kibboets Be’eri. Yaron verhuist met zijn eenheid van een lustoord naar een plaats van dood en verderf. In Be’eri zijn zo’n honderd Israëliërs –10 procent van de bevolking– vermoord door Hamasterroristen.
De militair zucht even. „Vanaf foto’s aan de wand kijken mensen je glimlachend aan; op de vloer ligt gestold bloed. En dan waren er ook overal de lijken van gesneuvelde Hamasstrijders en kadavers van dode huisdieren. Alsof de duivel zelf langs was geweest.”
De inzet van Yaron duurt een dag. De legerleiding beseft dat een langdurige inzet in Be’eri onwenselijk is. Aan het einde van de dag, direct na terugkeer op de basis, zijn er psychologen die Yaron en zijn kameraden dwingen hun verhaal te doen.
De Joodse militair vermoedt niet dat hij trauma’s aan zijn inzet in Be’eri zal overhouden. „Ik slaap gelukkig goed en kan mijn ervaringen delen met mijn vrouw en anderen. Ik heb gedaan wat ik moest doen.”
„Hoe het komt dat ik zo rustig overkom? Ik geloof vast dat dat komt doordat er veel, heel veel voor mij is gebeden. God heeft geholpen én bewaard. Toen wij nog maar net in de bus zaten op de terugweg naar onze basis kregen we een belletje van een officier. Hij vertelde dat er vlak na ons vertrek uit Be’eri plotseling enkele Hamasstrijders tevoorschijn kwamen uit een huis.”
Het geweer van Yaron bungelt achteloos aan zijn schouder als hij poseert voor de camera. Terug naar het front hoeft de militair niet meer. Hij is toegevoegd aan de zelfverdedigingseenheid van zijn eigen kibboets; thuis bij zijn vrouw en drie jonge kinderen.
