Da Silva laat eerst zijn spreekkamer zien: een donkere ruimte die oogt als rommelhok. Hij zegt van patiënten niet veel uitleg nodig te hebben. „Ik voel vanbinnen wat er aan scheelt.” Dan is er nog dat hutje op het erf. „Het huis van mijn demon”, legt de dorpsdokter uit. „Hij geeft mij raad over wat een patiënt nodig heeft.”

Laten we het over gehandicapte kinderen hebben, stel ik voor. Of die ook bij hem worden gebracht. Da Silva zegt dat dit wel gebeurt, en soms moet hij constateren dat het inderdaad geen mensen zijn, maar duivels. Wat hij doet met zulke kinderen? Zijn antwoord blijft steken in een onsamenhangend verhaal dat eindigt met de spontane „verdwijning” van het kind. Wat daarvan de oorzaak is blijft vaag. „Ik waarschuw ouders dat zo’n bezeten kind er op uit is ook hen te doden en dat het dus gevaarlijk is het in huis te hebben. Soms verdwijnt zo’n kind dan vanzelf.”

Dit duistere verhaal maakt één ding helder: Het werk van Gerda en haar team is hard nodig. Want de giftige sfeer rond gehandicapte kinderen drijft hen in de handen van toverdokters en dat betekent vaak hun dood. Weggestopte kinderen op het spoor komen en hun namen registreren maakt ze al minder kwetsbaar. En dan zijn er de voorlichtingcampagnes in de dorpen. Die mogen niet haperen door geldgebrek. Ja, alles wat deze kinderen tot gelijkwaardige mensen maakt moet doorgaan: een operatie, een prothese, of een plekje op school. Helpt u mee daarvoor te zorgen?