Wij wonen in Afik, een kleine kibboets op de zuidelijke Golanhoogten. De Libanese grens ligt hemelsbreed 40 kilometer bij ons vandaan. Syrië ligt om de hoek: slechts 6 kilometer scheidt ons. In Israël noemen we dat „wonen op een confrontatielijn”.
Wonen op een confrontatielijn heeft voordelen. Neem bijvoorbeeld de kortingen op de inkomstenbelasting, het beschikbare bouwland, de rust en de ruimte. Maar risico’s zijn er ook. Dat drong in alle heftigheid tot ons door toen op de zwarte zaterdag, 7 oktober, het nieuws binnen sijpelde over die andere confrontatielijn. Een zeurende vraag blijft sindsdien door vele hoofden zingen: blijven of gaan?
In ons dorp proef ik eerst shock en dan extreme neerslachtigheid. Vervolgens vermanning, protocol en zelfs adrenaline. Het toegangshek naar het dorp gaat dicht, het lokale veiligheidsteam wordt opgeroepen, publieke bunkers worden gecontroleerd, surveillanceroosters worden opgesteld en inwoners worden geïnstrueerd. We zwaaien mannen uit en verwelkomen anderen: reservisten gaan, dienstplichtigen komen. Ieder krijgt een taak, ieder is een schakel. Maar als het stof langzaam daalt, blijven er dilemma’s. We hebben alle mogelijke voorbereidingen getroffen, maar staan we voor nog meer verrassingen? Kan onze confrontatielijn ook zo’n slagveld worden? Doen we er goed aan om weg te gaan?
Iran
Buren delen dat nabestaanden van de gruwelijkheden uit het zuiden verteld hebben dat er Farsi-sprekenden waren onder de terroristen. We weten allemaal dat Iran juist bij onze directe buren een nog dikkere vinger in de pap heeft. Dat is voldoende voor een jong gezin uit Afik om op het vliegtuig naar een ver oord te springen.
Een ander gezin uit Afik pingpongt tussen Tel Aviv en Afik, maar kan op beide plekken de rust niet vinden. Enkele inwoners van Afik, met dubbel staatsburgerschap, onderzoeken repatriëring. Maar is dat überhaupt een optie als je geliefden moet achterlaten? Reservisten en dienstplichtigen blijven. Vrienden die wel gevlogen zijn, voelen zich verscheurd. Ieder probeert ergens zijn zekerheid te vinden in deze nieuwe realiteit: in vertrouwen of in vluchten.
Op dag tien van de oorlog wordt Afik in de middag ingelicht dat een jonge kerel die in Afik op de velden werkte is omgekomen op het Nova Festival. De oorlog komt dichtbij. Om te winnen hebben we alle schakels nodig. Velen keren daarom juist nu vanuit het buitenland terug. Voorlopig slaat de collectieve insteek door naar blijven. Wordt vervolgd.
Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 1.
