„Ik ben in een overleg”, appt Reijnen. „Ik bel je later terug.” Dat overleg blijkt een bijeenkomst te zijn waarop de namen van de doden worden voorgelezen die zaterdag in haar woonplaats vielen. En een inventarisatie van degenen die nog worden vermist: veertien personen. Ontvoerd door Hamas.

De nachtmerrie begon zaterdagmorgen om half zeven. „Het luchtalarm ging af”, vertelt Reijnen. „Dat zijn we hier wel gewend, maar het was onophoudelijk. Mijn man en ik zijn met de twee kleintjes naar de versterkte schuilkamer in ons huis gegaan. Vrij snel kregen we berichten in de groepsapp van de kibboets dat we binnen moesten blijven omdat er terroristen rondliepen met kalasjnikovs en antitankwapens. Al vrij snel hoorden we schoten en geschreeuw.”

„Daarna kwamen de noodkreten van buren en vrienden: Help ons alsjeblieft. Ze staan voor de deur. Waar blijft het leger? We hebben onze kamer gebarricadeerd, doodsbang dat de strijders ook bij ons naar binnen zouden dringen. Uiteindelijk heeft het zeven uur geduurd voor het leger ons kwam ontzetten. Het enige wat je dan nog kunt doen is bidden.”

Maar ook toen was de angst niet voorbij. „Ze hadden ons gewaarschuwd dat terroristen zich als soldaten konden voordoen. Toen de militairen voor de deur stonden, heeft het nog minuten geduurd voor we open deden. Pas toen een buurman belde dat het oké was, durfden we tevoorschijn te komen.”

Vier uur moest het gezin nog wachten tot de soldaten de kibboets hadden uitgekamd en van terroristen gezuiverd. „Mijn man en ik hebben bij de brandweer gezeten, dus ons leven was eerder in gevaar geweest. Maar ik heb nog nooit zo veel angst gevoeld.”

Onbeschrijflijk

Toen ze haar huis mocht verlaten, werd de volle omvang van het drama duidelijk. „Wat ik buiten zag, was onbeschrijflijk”, vertelt de van oorsprong Rotterdamse, die sinds 2018 in Israël woont. „Overal verwoesting en vuur. Ik hoorde dat er na de aanval tientallen Palestijnse vrouwen en kinderen naar ons dorp kwamen om te plunderen. We wonen 600 meter van Gaza, dus ze konden zo naar binnen lopen. Alles wat ze niet konden meenemen, hebben ze kapotgemaakt.”

Eenmaal ontzet door Israëlische soldaten vertrok het gezin per legerjeep naar een militaire basis in het zuiden en vandaar met een bus naar Mishmar HaEmek in het noorden. „Dat is een kibboets waar we altijd heen gaan als we worden geëvacueerd bij een oorlog. Het is al de vijfde keer dat we hier zitten.” Veel kon Reijnen niet meenemen. „De kleren die ik aan heb, mijn telefoon en mijn portemonnee.”

Weg van de verschrikkingen in het zuiden, leeft het gezin nu met de dreiging in het noorden van de Libanese terreurbeweging Hezbollah. „Dat zijn even grote beesten als Hamas”, zegt Reijnen. „Alle schuilkelders zijn hier open. Het enige voordeel is dat we hier anderhalve minuut hebben om dekking te zoeken; thuis is dat maar 5 seconden.”

Iedereen in Nahal Oz is inmiddels geëvacueerd en de kibboets is nu als militaire basis in gebruik. Klaar voor de grote oorlog, die onvermijdelijk zal volgen. Reijnen: „Israël zal er heel hard ingaan. Er is geen andere optie. Anders zit mijn dochter over 25 jaar met haar eigen kinderen in de schuilkelder.”