Dat een politicus terecht moet staan wegens opruiing is niet uniek. In 2021 overkwam het Arnoud van Doorn, het omstreden Haagse oud-raadslid van de Partij van de Eenheid. Van Doorn had in 2018 een tweet de wereld ingestuurd met de tekst: „Moge Allah de verhevene de zionisten vernietigen”, gevolgd door emoticons van een vuist en van vuur.

Opruiing? Welnee, stelde Van Doorn, slechts het eerbiedig aanroepen van de profeet met de bede of hij de zionisten wilde vernietigen, zoals in de Koran is beloofd. En totaal geen oproep dus tot het plegen van een strafbaar feit; direct noch indirect. Nadat de rechtbank hem toch had veroordeeld, ging hij meteen in beroep.

Het gerechtshof dat zich over de kwestie moest buigen, taxeerde de tweet primair als een in het openbaar uitgesproken wens; geuit in een context waarin de dreiging op een terroristische aanslag reëel was. Het doelbewust gebruiken van het woord vernietigen, in combinatie met de emoticons, maakte de wens volgens het hof ophitsend. Daar kwam bij dat Van Doorn het bereik van zijn wens niet kon voorzien en dus ook niet of hij extremisten daarmee zou aanzetten tot het bijdragen aan de vervulling daarvan.

Alles bij elkaar was er daarom genoeg reden voor een veroordeling, aldus de uitspraak. Daarin zette het hof de criteria die doorslaggevend zijn om voor opruiing te worden veroordeeld nog eens op een rij: 1) het moet gaan om een uiting waarin wordt gezinspeeld op een bepaalde gedraging en 2) de uitvoering van de gedraging moet een strafbaar feit opleveren. De subjectieve bedoeling van de verdachte is van ondergeschikt belang.

Revolutionaire beweging

Gegeven die criteria is de kans dat het ook in de zaak-Van Meijeren tot een veroordeling komt zeker niet uitgesloten. In een interview met de Belgische website Compleetdenkers zei hij eind 2022 te hopen op een revolutionaire beweging „waarbij het zo urgent wordt voor mensen die niks meer te verliezen hebben, dat ze bij wijze van spreken naar het parlement trekken en zeggen: wij gaan hier gewoon niet meer weg totdat de regering weg is”. Dat lijkt sterk op een wens.

In juli vorig jaar zei hij op een boerenmanifestatie in Tuil dat het niet altijd gezond is in een democratie „als er een taboe heerst op het gebruik van geweld”. Vervolgens betoogde hij dat boeren het recht van opstand hebben, én dat ze in het geval van een gewelddadige onteigening waarbij de ME in actie komt het recht hebben zich met geweld te verzetten.

Volgens het OM betreft het twee identieke uitingen, waarmee Van Meijeren zijn publiek op het idee brengt dat geweld gebruiken geoorloofd en wellicht zelfs noodzakelijk is. Het woord is nu aan de rechter, maar voordat die aan zet is, zal FVD geen gelegenheid onbenut laten om haar verontwaardiging over de vervolging uit te venten.

Eerder deed ook Geert Wilders dat. Hij procedeerde in de ‘minder-minder-uitspraak-zaak’ door tot de Hoge Raad, waardoor hij tijdens de algemene beschouwingen na Prinsjesdag jaar in jaar uit de „corrupte rechtstaat” kon bekritiseren.

Of het Van Meijeren veel zal opleveren als hij zich net als Wilders zo’n slachtofferrol aanmeet, is de vraag. Maar hem kennende zal hij er zeker niet afkerig van zijn.

Mocht het tot een veroordeling komen, dan voegt Van Meijeren zich bij een illuster gezelschap dat behalve uit Wilders ook uit zijn partijgenoot Van Houwelingen bestaat. De ‘minder-minder’-uitspraak leverde Wilders uiteindelijk een veroordeling op voor groepsbelediging. Van Houwelingen kreeg eind april een boete van 450 euro. Hij had een foto van de bewindslieden Kuipers (Zorg) en Van Gennip (Sociale Zaken) zo bewerkt dat het leek alsof beiden de nazivlag hesen.