Kerken in Marokko willen maar al te graag hulp verlenen aan de slachtoffers van de aardbeving. Maar de overheid heeft strikte orders gegeven dat ze niet op eigen houtje op pad mogen gaan. „We zijn verenigd in gebed en mikken nu vooral op de wederopbouw.”
Tussen talloze telefoontjes en vergaderingen heeft ds. Karen Thomas Smith slechts heel even tijd voor een gesprek. De voorzitter van het Uitvoerend Comité van de Evangelische Kerk in Marokko is druk met de nasleep van de aardbeving. En vooral met de vraag hoe ze als christelijke gemeenten een steentje bij kunnen dragen aan het lenigen van de nood.
Aan geld is geen gebrek, want de donaties stromen binnen, vertelt Thomas Smith. Maar de overheid heeft slechts een beperkt aantal instanties toestemming geven om officieel hulp te verlenen in het rampgebied. De andere hebben strikte orders om niet zelfstandig in de getroffen bergdorpen aan de slag te gaan.
„De overheid wil niet dat de wegen verstopt raken”, zegt de voorganger. „En ze wil graag alles in eigen hand houden, om het overzicht te bewaren. Dat is aan de ene kant begrijpelijk. Maar wij willen ook graag onze christelijke plicht doen en onze naaste in nood de helpende hand bieden. Het is moeilijk om nu op je handen te moeten zitten.”
De kerk steunt wel Guinese migranten die in Marrakesh tot de gemeente behoren en door de aardbeving zijn getroffen. „In de stad mogen we uiteraard wel helpen, omdat daar de infrastructuur in orde is. Deze mensen vallen een beetje tussen wal en schip omdat ze niet allemaal een officiële status hebben.”
Van de gemeente in Marrakesh, die voornamelijk uit Afrikaanse mensen van onder de Sahara bestaat, is niemand door de aardbeving omgekomen, aldus Thomas Smith. „Op de avond van de ramp was in het kerkgebouw een bidstond aan de gang die de hele nacht zou duren. Daardoor waren er meer dan 200 mensen aanwezig. We geloven dat daardoor levens zijn gespaard.”
Zelf was de predikant in Ifrane, honderden kilometers van het epicentrum, toen de aardbeving plaatshad. „Ik heb er gewoon doorheen geslapen”, zegt ze enigszins beschaamd. Ik was totaal van de kaart toen ik ‘s morgens het nieuws hoorde.”
Afgelopen zondag heeft Thomas Smith over Mozes gepreekt. „Hij kreeg de goddelijke opdracht om zich bij zijn lijdende volk te voegen en hen te leiden. Ik heb erop gewezen dat het juist nu belangrijk is om bij de getroffen mensen te zijn en ons vertrouwen op God te stellen. Ook al lijkt dat iets wat we ons onder deze omstandigheden nauwelijks kunnen voorstellen.”
Nog altijd hoopt de voorganger dat christelijke hulpverleners binnenkort naar de getroffen gebieden kunnen afreizen. Als dat niet kan, zal de kerk zich de komende tijd vooral op wederopbouw gaan toeleggen. Maar wanneer die fase zal aanbreken, durft ze niet te voorspellen. „De winter komt eraan. Dus het is hoe dan ook zaak om voor die tijd fatsoenlijke onderkomens voor de mensen te realiseren, ook al zijn ze dan tijdelijk. En het allerbelangrijkste: we zijn verenigd in het gebed voor de getroffenen.”
