Een mengeling van culturen komt om de week samen in een gebouwtje in het Veenendaalse Schrijverspark. Getint en blank, moslim en christen. Samen gebruiken ze de maaltijd en luisteren ze naar het Evangelie.
De warmhoudplaten staan klaar, het eten laat nog even op zich wachten. Kok Nesrin heeft laten weten dat ze eraan komt, maar voor evangeliste Rana Al Obadi duurt het net even te lang. Ze klapt in haar handen en maant de aanwezigen in het Arabisch tot stilte. „We gaan beginnen”, verduidelijkt Al Obadi, als een enkeling nog doorpraat.
Postduivenvereniging
Het kleine gebouwtje ”De Poster” in de wijk Schrijverspark in Veenendaal zou je bijna over het hoofd zien. Ietwat verscholen tussen de bomen en omringd door flatgebouwen van vier hoog springt het niet direct in het oog. Vroeger stond op deze plek een houten gebouwtje van de postduivenvereniging. De naam Poster –een duivenras– herinnert nog aan die tijd.
De postduivenvereniging vertrok zo’n veertig jaar geleden. Het verenigingsgebouw werd omgebouwd tot een missionaire ontmoetingsplek. De hervormde Vredeskerk en de christelijke gereformeerde Pniëlkerk in Veenendaal gebruiken het gebouwtje voor evangelisatiedoeleinden.
Aardappelkoekjes
Twee mannen komen de ruimte binnen. Het is de eerste keer dat ze in De Poster komen, maar het contact is snel gelegd. Net als Al Obadi blijken ze uit Irak te komen. In het gesprek dat met de evangeliste volgt, wisselen Arabische en Nederlandse zinnen elkaar in rap tempo af.
Nesrin is intussen aangekomen. Ze sjouwt met een grote gietijzeren pan. Een aantal vrouwen schiet haar te hulp. Binnen een mum van tijd staat de tafel met warmhoudplaten vol met eten. Een grote rijstschotel, daarnaast gevulde aardappelkoekjes, een schaal met appels en bosjes munt. „Ik heb vanaf gisteravond in de keuken gestaan”, verzucht Nesrin. „Je had mij gerust om hulp mogen vragen”, reageert een van de vrijwilligers. De geur van het eten doortrekt de ruimte.
Interactief
De multiculturele lunch ontstond zo’n twee jaar geleden. Ds. Peter L. D. Visser, als buurtpastor parttime werkzaam voor De Poster: „De Poster organiseert veel diaconale activiteiten, waarbij we vooral de zichtbare liefde van Christus willen tonen. Maar we zijn geen willekeurige maatschappelijke organisatie. Het is mijn sterke verlangen om Datgene te delen wat alleen wij als christenen kunnen delen: Christus. De multiculturele lunch is daar een mooie gelegenheid voor. We nemen eten mee of vragen een van de bezoekers om te koken. Al Obadi leest een Bijbelgedeelte in het Arabisch voor en zij of ik vertellen daar wat over. Dat doen we zo interactief mogelijk. Het mooiste is als er een gesprek op gang komt. Standaard laat ik een christelijk lied in het Arabisch horen.”
Muntblaadjes
In het Arabisch legt Al Obadi uit waar Psalm 23 over gaat. Dan weer, plots naar het Nederlands schakelend: „David dankt God voor alles wat hij heeft gekregen. God laat ons niet vallen. Ook al zijn we gevallen: Hij blijft bij ons en herstelt ons. Daarom hebben ook wij vertrouwen in God en in Jezus, wat er ook gebeurt.” Als een aantal vrouwen hun ogen sluit, wordt duidelijk dat Al Obadi een gebed uitspreekt. „Amin”, besluit Al Obadi. „Amin”, mompelen sommige bezoekers.
Vorken en lepels klinken tegen de borden. Een bezoeker uit smakkend haar genoegen over het eten. Dames ritsen met hun tanden de muntblaadjes van de takjes. Kinderen laten de speelgoedkamer even achter zich en laden hun bord vol. De omvang van de rijstschotel vermindert aanzienlijk.
Schokkend
Het zijn vooral Arabisch-sprekenden die naar de multiculturele lunch komen, weet ds. Visser. „Mensen uit Syrië, Irak, Marokko en Turkije. Een enkele keer zijn er ook bezoekers uit Afrika. Meestal zijn het Arabisch-sprekenden, zij staan het meest open voor het Evangelie.”Het aantal bezoekers varieert: soms zijn het er tien, een andere keer weer twintig. „Het is vaak spannend of er genoeg eten voorhanden is, maar op de een of andere manier komt dat altijd weer goed.”
De Bijbelse boodschap wordt soms als schokkend ervaren door moslims die aanwezig zijn bij de lunch. „Laatst namen we de Bergrede met elkaar door”, vertelt ds. Visser. „Jezus vertelt daar hoe het er in het Koninkrijk aan toe gaat en dat is compleet anders dan in de wereld. Je moet je vijanden lief hebben, onderwijst Jezus. En dáár schrikken moslims van. Dat is toch niet normaal, is dan de reactie. Je vijanden, daar wil je juist vanaf. Inderdaad is dit ook niet natuurlijk, maar dat gebeurt er als Jezus in je leven komt, leg ik dan uit. Dan ga je andere dingen achterna en je zonden inzien. Dat is ook zoiets wat moeilijk te begrijpen is voor moslims: zondebesef. Als reformatorische christenen horen dat ze zondaars zijn, dan beamen ze dat. Maar moslims zeggen: hoe kom je daar nu bij? Goede daden compenseren volgens hen de slechte daden. Jezus prikt daar echter dwars doorheen, ook in de Bergrede. Dat is confronterend en leerzaam.”
Tolk
Een van de weinige aanwezige mannen stapelt de borden op en brengt ze naar de keuken. „Hij kan geen Nederlands”, verduidelijkt zijn dochter. „We zijn nog maar zes maanden in Nederland.” Zelf treedt ze tijdens de lunch regelmatig op als tolk.
Aan de muur hangt een aantal schilderijtjes. Jozef en Maria die naar Bethlehem reizen, het kruis, de discipelen op een heuvel –waarschijnlijk net na de hemelvaart van Christus, en het heilsfeit van Pinksteren zijn afgebeeld. Hier komen moslims en christenen al jaren samen. Hoorbaar en zichtbaar wordt het Evangelie gedeeld. Visser: „We dienen en bidden, zo laten we de liefde van Christus zien.”
