Als directeur is Roel Mostert (61) verantwoordelijk voor het welvaren van zijn bedrijf, maar aan alle knoppen draaien kan hij niet. „Ik heb geleerd om in afhankelijkheid te leven.”
Vanuit het Engelse Manchester, waar hij een zakelijke bespreking had, landt het vliegtuig waarin Mostert zit op een doordeweekse avond op de luchthaven Schiphol. Samen met de andere passagiers stapt hij uit. Het is muisstil op het vliegveld. „Ik heb vaak gevlogen in mijn leven, dus ik weet hoe druk het daar kan zijn. Maar toen was er werkelijk geen mens te bekennen”, blikt Mostert terug.
Het is dan 16 maart 2020. Premier Rutte heeft eerder die avond op de nationale televisie aangekondigd dat Nederland vanwege het oprukkende coronavirus gedeeltelijk op slot gaat. Ook het vliegverkeer zal aan banden worden gelegd. Mostert is nog net op tijd thuis.
Zijn bedrijf ID Systemen Nederland, dat de geboren Vlaardinger in 2008 begonnen is, levert jaarlijks miljoenen pasjes –en apparatuur om die te maken– aan instanties en ondernemingen. Mostert: „Ik zeg altijd gekscherend: We leveren aan de bakker op de hoek tot en met Schiphol. Het gaat dan bijvoorbeeld om medewerkers-, toegangs- en lidmaatschapspassen.”
Manna
Sinds de persconferentie van Rutte lopen de orders echter flink terug. Na vele moeilijke maanden verwachtte Mostert dan ook van zijn accountant te horen dat hij het jaar 2020 in de min had afgesloten. „Zeg maar waar ik moet tekenen, ik geloof het wel”, zei hij gelaten tegen zijn boekhouder. Maar die antwoordde: „Roel, het is niet zoveel als in vroegere jaren, maar je hebt ook in 2020 geld verdiend. Al je kosten zijn betaald.”
„Daar word je als mens heel klein van”, blikt Mostert terug. Hij beschrijft de tijd van de lockdowns als een periode waarin hij „dagelijks manna” van boven krijgt: precies genoeg om zijn bedrijf draaiende te houden; niet meer, maar ook beslist niet minder.
„In mijn leven, maar zeker ook in die periode, heb ik geleerd om in afhankelijkheid te leven”, vertelt Mostert. „Juist als leidinggevende ligt het gevaar op de loer om naast je schoenen te lopen. Terwijl geen mens iets heeft dat hij niet van God heeft ontvangen. Uiteindelijk is alles wat we hebben, geleend goed.”
Mostert stoort zich dan ook aan de berichten die hij op LinkedIn ziet. Daarom is hij zelf niet meer op deze netwerksite te vinden. „Ik zag het ene na het andere succesverhaal voorbij komen, ook van christelijke connecties. Toch heb ik ook weer met ze te doen. Dan denk ik: waar leef je nu echt voor?
Nadenken
Uit de hoogte doen, dat is niets voor Mostert. Hij is dan ook altijd benaderbaar voor zijn medewerkers. Zitten ze ergens mee, dan weten ze hem te vinden. „Oprecht naar iemand luisteren doet vaak al veel. Ik heb niet overal een oplossing voor, maar waar ik kan, help ik.”
Staat de deur van Mostert ook open voor alle zakelijke relaties? „Onlangs klopte een organisatie voor transgenderzorg bij mij aan voor een opdracht”, vertelt hij. „Vanuit mijn geloof heb ik daar uiteraard mijn bedenkingen bij. Ik moest dus wel een aantal dagen nadenken wat ik hiermee moest.”
Mostert besluit de opdracht te accepteren, maar hij vertelt de organisatie wel onomwonden welke bezwaren er bij hem leven. „Of het nu om personeel gaat of om een klant, ik kom altijd voor mijn principes uit. Maar er zijn op deze wereld nu eenmaal wel meer mensen die er andere ideeën op nahouden. Alleen dat is voor mij geen reden om de deur dicht te gooien.”
De organisatie reageerde begripvol op de zienswijze van Mostert. Een „goed gesprek” volgde. „Ik denk dat die ruimte niet zou zijn ontstaan als ik meteen een resoluut nee had verkocht. Nu heeft deze klant met een open houding naar mijn bezwaren geluisterd. Wie weet wat daar nog van blijft hangen.”
Toch zijn er ook situaties denkbaar waarin de principes van Mostert zo zwaarwegend zijn dat hij geen aanknopingspunten ziet voor een zakelijke samenwerking. „Abortuskliniek Stimezo hoeft bijvoorbeeld niet bij mij aan te kloppen. Dan durf ik ook wel weer een streep te trekken.”
Petrus
Mostert herkent zich soms in de apostel Petrus. „Die roerde altijd wel zijn mondje en dacht prima zijn eigen zaakjes te kunnen regelen. Dat zit ook in mij. Maar Petrus heeft moeten leren niet op zijn eigen kunnen te vertrouwen, maar het vooral van boven te verwachten.”
Die houding probeert Mostert zich iedere dag opnieuw weer aan te meten. Een opwaartse blik gaat echter altijd gepaard met betrokkenheid bij de medemens, zeker ook op de werkvloer. „Daarom zal ik het moment niet onbenut laten als ik iemand erop kan wijzen bij Wie het echte geluk te vinden is.”
