Bijna 18 was Annelies toen ze zich in 1987 samen met een vriendin voor een Daniëlkamp in Giethmen (Overijssel) inschreef. Toen ze de deelnemerslijst onder ogen kreeg, sprong de naam van Herman (toen bijna 21) er niet direct uit. „Hij was in militaire dienst, dus ik zag wel ”korporaal” bij zijn naam staan. Maar ik raakte daardoor niet meteen in vuur en vlam.” Ook toen de twee elkaar tijdens de eerste dagen van het kamp echt leerden kennen, was het nog niet direct raak. „Al vond ik hem vanaf het begin lief.”

Pas op woensdagavond gebeurde er iets. „We hingen allebei rond bij de tafeltennistafel. Daar kregen we elkaar pas een beetje in de gaten. We begrepen elkaars gevoel voor humor. En hij viel voor de kuiltjes in mijn wangen.”

Herman besloot er direct vaart achter te zetten. „Het was nu of nooit. Die vrijdagochtend vroeg hij: „Houd je nog een beetje van me?” Ik antwoordde: „Ja, natuurlijk!” Later zei ik tegen mijn vriendin: „Ik geloof dat ik nu verkering heb!”

De volgende dag liep het kamp ten einde en scheidden hun wegen alweer. „Natuurlijk had ik een beetje een kater. Ik was al helemaal versleten van zo’n week en toen ging ik ook nog eens weg met de gedachte: hè, kom ik nou echt met een vriendje thuis? We kregen weliswaar gelijk verkering, maar we kenden elkaar eigenlijk nog helemaal niet.”

Inmiddels heeft het echtpaar zeven kinderen: zes meiden en een jongen. En het ‘vakantieliefdevirus’ bleek besmettelijk. „Onze dochter Dorine heeft haar man ook op een Koersvakantie ontmoet. Onze andere dochter Annette ging eveneens mee op reis, maar zij zat tijdens de preünie nog in Canada. „Ik heb al een leuke jongen voor je gezien!” verklapte Dorine haar – maar uiteindelijk is ze zélf met hem getrouwd!”

Het tweede deel in een serie over vakantieliefdes.