Désiree Ockhuijsen zingt liedjes voor haar bijen
Geitenkaasmaakster Désiree Okhuijsen (53) uit Vleuten is in haar vrije tijd imker. „Na elf jaar is het elke keer nog opwindend om tussen mijn bijen te staan.”
„Ik heb vier bijenvolkjes. Niet voor de honing maar puur voor natuurbehoud. Hun kasten staan in de boomgaard van Kasteel De Haar in Haarzuilens, een kwartiertje fietsen van mijn huis. Het is een mooie plek, waar ik me verbonden voel met de bijen. Ze staan wat mij betreft voor iets veel groters. Het is volgens mij waar wat er wordt gezegd: het gaat goed met ons als mens als het goed gaat met de bij. Op persoonlijk vlak hebben ze mij geleerd me, als voormalig stadsmens, thuis te voelen op het platteland. Als ik rondfiets kijk ik naar al die bloeiende planten om me heen en besef ik hoe belangrijk die zijn voor mijn bijen en voor het hele ecosysteem.
Ik herinner me de eerste keer in een imkerpak naast een bijenkast nog goed. Ik vond het spannend. Het angstige beeld van een woedend bijenvolk dat zich vanuit het niets op me kon storten zat toch ergens in m’n achterhoofd. In al die jaren ben ik maar vijf keer gestoken. Eén keer werd ik overmand door angst. Ik kwam na een bezoek aan een bevriende imker bij mijn kasten. Meteen vlogen een paar bijen op me af; ik rook naar honing. Ik schrok me naar en rende in paniek weg, wat het domste was dat ik kon doen. Achteraf was het nogal aanstellerij, want er waren maar drie bijen die het op me hadden voorzien. Eentje prikte me.
Jong broed
Vanaf het eind van de winter tot in het najaar kijk ik regelmatig in de kasten. Ik check of de bijen genoeg te eten hebben, of er dichte cellen zijn met jong broed, of ze genoeg ruimte hebben en of ik er misschien een extra raam bij moet zetten. Ik doe dat wel zo min mogelijk, want een bijenkast openmaken is niet zomaar iets. Het is anders dan wanneer je een deur van een koeienstal opent, want je treedt op zo’n moment het hart van de bijengemeenschap binnen. Dat kan heel verstorend werken. Maar aan de andere kant is het ook niet zo dat ze stoppen met hun bezigheden als ik er ben. Ze hebben mij meestal amper in de gaten.
Alleen de koningin verbergt zich. Als ik dan met een raam in m’n handen sta, dan kan het wel gebeuren dat ze zich heeft verstopt in m’n handpalm. Ook al heb ik niet, zoals bij een ander huisdier, een-op-eencontact met een bij, het aanwezig zijn bij de kasten is soms een bijna hallucinante ervaring, waarbij ik het gevoel heb helemaal op te gaan in dit fascinerende miniwereldje.
Van april tot juni dijt het bijenvolk uit en moet ik rekening houden met zwermen. Dat moment bepalen de werksters en de koningin. Ik let dan altijd goed op. Er komen dan meer mannetjesbijen –darren– uit en de koningin legt een koninginneneitje. Vlak voor dat uitkomt, vertrekt ze met de helft van het volk. Werksters hebben de nieuwe plek tevoren gezamenlijk bepaald. Eerst komt er eentje terug van verkenning en hoe harder ze voor de anderen danst, hoe mooier die plek moet zijn. Als anderen dan gaan kijken en ook enthousiast terugkeren, hakken ze gezamenlijk de knoop door. Soms verhuist het afgescheiden volk trouwens gewoon naar een boom vlakbij. In dat geval haal ik ze eruit en geef ik ze aan een imker met een extra kast.
Gezoem
Ik ga als ze in winterrust zijn minstens één keer per maand naar de bijen toe. Dan sta ik met m’n oor tegen de kasten te luisteren naar het lichte gezoem van het samengebalde volk dat zichzelf daarbinnen warm houdt. Kerstavond is vaste prik. Dan kom ik ze begroeten en zing ik een paar kerstliedjes naast de kasten, zoals de boeren vroeger deden bij hun vee in de stallen. Meer verbonden met mijn bijen kan ik me niet voelen.”
