Bezoekers die van de spanning hun auto tegen een prullenbak parkeren of al in tranen zijn als ze aan komen rijden; saai vond Hilda Karaganjan (24) haar baan als bemonsteraar in de coronateststraat in elk geval niet. De Middelburgse, die geneeskunde studeert in Rotterdam, meldde zich in de zomer van 2020 bij de GGD Zeeland. Corona was toen net een paar maanden in het land. „Ik wilde graag mijn bijdrage leveren aan de bestrijding van het virus, en dan het liefst in mijn eigen provincie.”

Karaganjan verwacht een bijbaan voor de zomer, maar werkt inmiddels ruim 2,5 jaar voor de GGD. Naast het werk in de teststraat is ze ook betrokken bij verschillende vaccinatiecampagnes.

Deze vrijdag doet ze nog één keer de blauwe beschermende kleding aan, daarna is het testen voorbij. Althans, voor de GGD’en. Vanaf 1 juni 2020 namen zij in totaal 31,6 miljoen coronatesten af. Wie na 17 maart nog een herstelbewijs nodig heeft, kan terecht bij een commerciële partij. Vertrekkende GGD-medewerkers is gevraagd of ze in de toekomst gebeld willen worden, mocht er opnieuw een grote vraag ontstaan. Dat laat een woordvoerder desgevraagd weten. „Maar op dit moment staat er niemand stand-by.”

Bijzondere band

Karaganjan heeft gemengde gevoelens bij dit markeringspunt. „Ik ben blij dat we de teststraat niet meer nodig hebben. Dat was vanaf het begin het doel. Anderzijds vind ik het jammer dat het werk hier ophoudt. Ik kijk op een hele positieve manier terug op het werk. Het team was extra hecht omdat we samen een doel hadden: het virus zo snel mogelijk indammen. Wij deden dat in Zeeland, maar wereldwijd waren mensen daarmee bezig. Dat geeft een bijzondere band, die ik bij andere bijbaantjes minder heb ervaren.”

Een aantal momenten uit de afgelopen jaren staat haar nog helder voor de geest. „Zo kwam er een mevrouw voor de coronavaccinatie. Ze had prikangst en wilde graag een praatje, ter afleiding. Het eerste wat bij me opkwam was vragen wat ze vanavond ging koken. Daarop barstte de vrouw in tranen uit. Deze avond moest ze voor het eerst voor zichzelf koken, vertelde ze. Haar man was een aantal dagen eerder aan corona overleden. Op zo’n moment komt het binnen hoe groot de invloed van corona op iemands leven is, nog los van de maatschappelijke impact.”

Vooral in de eerste periode waren mensen die zich moesten laten testen vreselijk gespannen, vertelt Karaganjan. „Sommigen kwamen al in tranen binnen. Die moest je dan alleen met je stem en ogen geruststellen, want in die beschermende kleding zie je eruit als een astronaut. Dat is best uitdagend.”

Schade

De zenuwen hadden ook zijn weerslag op de rijvaardigheden van mensen die een test haalden. „Bezoekers deden soms de gekste dingen. Ze reden tegen prullenbakken, of tegen andere auto’s, of gingen met een te hoog voertuig, ondanks waarschuwingsborden, toch de teststraat in. Er is dus flink wat schade gereden.”

Leuke voorvallen waren er ook. „Soms kwam iemand spontaan een bloemetje brengen. En iedere dag kwam er wel een kind met een kleurplaat, omdat we zo aardig waren geweest.”

De collega’s, het gevoel iets bij te dragen aan de maatschappij, de sfeer in de teststraat, Karaganjan gaat het allemaal missen. „Het werk was een uitlaatklep naast mijn studie. Ik bof dat ik dit heb mogen doen.”