Jaap Zwaan eet regelmatig een harinkje met hangbuikzwijn Mila
Jaap Zwaan (56) uit IJmuiden, telg uit een draaiorgelfamilie, trekt met zijn hangbuikzwijn een hoop bekijks, zeker als ze samen een harinkje gaan eten bij de viskar.
„Mila is een echte madame, al zou je dat niet meteen zeggen als je haar ziet. Ze wil op haar wenken worden bediend en aan regen heeft ze een enorme hekel. Als ik haar uitlaat en het begint te spetteren, dan sleept ze me mee naar huis. Van modderbaden houdt ze ook al niet. Alleen in de zomer rolt ze wel eens door het droge duinzand. Ik laat haar twee keer per dag uit, om elf en om vier uur. Ze weet het precies en ze haalt zelf, heel punctueel en blij knorrend, haar riem uit de gang. En dan gaan we samen op stap.
Ik woon in het rijtjeshuis waar ik ben geboren en opgegroeid. Iedereen kent mij en ik ken iedereen. En op de uitlaatplek kent Mila alle honden. Als er toch eens een onbekende tussen zit die tegen haar gaat grommen moet ik opletten. Een hond legt het zeker af tegen Mila. Haar keutels ruim ik op met gewone hondenpoepzakjes. Geregeld gaan we op de terugweg naar de viskar op de hoek. Dan snijd ik een haring in stukjes en geef die Mila met een vorkje. Zo wil ze het graag en anders eet ze het niet. Ook makreel vindt ze lekker.
Natuurlijk trekt Mila veel bekijks. Ik vind haar zelf ook prachtig, dus ik snap het wel. Die snuit, die kraaloogjes en dat lieve logge lijf. Kinderen uit de buurt vragen vaak of ze haar even mogen aaien. ’s Zomers zijn het de Duitse toeristen die met grote ogen kijken als ik met Mila aan de lijn voorbijkom. Zij willen vooral foto’s maken. Ik vind het allemaal best, zolang Mila zich er maar goed bij voelt. Op een keer kwam de regionale tv-zender haar verjaardag met ons vieren. Maar ook zonder camera erbij vieren we die. En dan eten we samen gezellig een stuk slagroomgebak.
Ik ben veel thuis en dat is voor een huisdier fijn. Varkens zijn sociale dieren en als ik haar te lang alleen laat, zou ze vervelend worden en dingen slopen. Ik heb ook nog een kat, die graag op Mila’s rug slaapt. Mila is natuurlijk veel te zwaar om naast me op de bank te liggen, ze zou er meteen doorheen zakken. Daarom ligt ze vaak aan m’n voeten, op de grond. Met mijn tenen ga ik dan door haar borstelige haren. Daar geniet ze van en vaak masseert ze op haar beurt met haar snuit mijn benen. Ook ga ik regelmatig bij haar op de grond liggen. Dan doe ik of ik slaap en dan slaat ze me met haar poten of gaat ze met haar snoet door m’n haren om me wakker te maken. Eén keer ging ze, met de beste bedoelingen, heel lomp boven op me liggen. Nou, dat is geen pretje, kan ik je zeggen. Ik wist me met veel moeite onder haar vandaan te rollen.
Vorig jaar moesten de eierstokken van Mila worden verwijderd, omdat ze chronische buikpijn had. De veearts en zijn assistenten kwamen bij mij thuis, verdoofden haar, en toen moesten we haar met vier man op de eettafel tillen voor de operatie. 130 kilo schoon aan de haak. Ze had een zuurstofmasker op haar snuit en daar lag ze. Ik stond vanaf een afstandje de hele tijd te kijken of ze nog ademde. De dierenarts moest eerst door 8 centimeter vetlaag heen om bij de baarmoeder te komen. Maar het is goed gegaan gelukkig.
Mijn vader heeft de tijd voor zijn overlijden op een bed in mijn huiskamer doorgebracht. Hij voerde Mila de hele dag door. Op een gegeven moment zag ik dat haar buik over de grond schuurde als ze liep. Toen moest ik ingrijpen. Het is dan wel een hangbuikzwijn, maar ook dat kan te dik worden. Binnenkort komt de hoefsmid langs voor de jaarlijkse onderhoudsbeurt. Die vijlt en knipt Mila’s hoeven bij en slijpt haar gebit schoon met een dremel. Zelf borstel ik haar elke dag. Sommige mensen denken dat varkens vies zijn, maar Mila is superschoon. Zoals een echte diva hoort te zijn. En ze is slim bovendien. Op een keer had mijn vader de tuinpoort open laten staan, waarna Mila wegglipte. Een uur later vonden we haar terug. Bij de viskar.”
