Er wordt, bij de zoektocht naar een levenspartner, steeds vaker uitgeweken naar het internet. Internetdating heet dat. Ook reformatorische zoekers naar een huwelijkspartner gingen niet zelden online, zo meldde deze krant maandag.
Datingbureaus spelen in op die behoefte en dus zijn er inmiddels ook diverse datingsites die zich specifiek richten op christenen.
Vooral in de achterliggende jaren, waarin er tal van beperkingen waren door corona, nam internetdating een steeds hogere vlucht. Het bestond daarvoor ook al, maar omdat fysieke bijeenkomsten tijdens de coronapandemie slechts beperkt mogelijk waren, namen nog meer zoekers de wijk naar het internet.
Er zijn nogal wat ouders die het een akelig idee vinden dat zoon of dochter via datingsites een levenspartner probeert te vinden. Ze hebben zelf namelijk vaak geen zicht op wat er allemaal achter het beeldscherm gebeurt. En deugen alle mensen die op zo’n datingsite ‘staan’ eigenlijk wel?
Die angst is begrijpelijk, zeker voor een generatie die niet zo digitaal vaardig is. Menige ouder is dan ook maar wat blij als zoon of dochter verkering krijgt met iemand die ze ontmoet hebben op de plaatselijke jeugdvereniging of op een landelijke ontmoetingsavond van het eigen kerkgenootschap.
Daarbij: leert het klassieke huwelijksformulier niet dat God Zelf Eva aan Adam gaf? En dat Hij ook nu nog aan iedere man zijn vrouw „als met Zijn hand toebrengt”? Wat blijft er nog over van de afhankelijkheid van Gods leiding in het leven als je via het internet gekoppeld wordt aan een mogelijke partner op grond van wat de computer tot een ”klik” bestempelt?
Het zijn zeker geen onzinnige vragen. En toch zijn het evenmin principiële argumenten om internetdating als on-Bijbels van de hand te wijzen. Het is absoluut waar dat steeds meer en op alle terreinen gedacht wordt dat het leven maakbaar is. Dat we het alles zelf wel regelen kunnen. Afhankelijkheid van God blijft ook in zo’n wereld voor een christen, als het goed is, het belangrijkste in het leven. Maar dat wil niet zeggen dat nieuwe middelen van contacten leggen dus ook per definitie verwerpelijk zijn. Ook bij het vinden van een huwelijkspartner via de catechisatielessen kan er volstrekt niet gerekend zijn met Gods leiding in het leven. En, omgekeerd, kan dat wel het geval zijn bij internetdating.
De kunst van het opvoeden is ook in dit opzicht kinderen zo stevig vast te houden dat ze niet losraken van God en Zijn dienst en ze tegelijk zo los te laten dat ze zich, ondanks alle goede bedoelingen, niet verstikt voelen en dus een heftig verlangen ontwikkelen zich van alles los te maken. Er is op zich niets tegen het gebruiken van nieuwe of moderne middelen om contacten te leggen. Tegelijk is ook waar dat er niet één manier van contacten leggen is waarbij het gebed en de liefdevolle begeleiding van ouders niet nodig zijn.
