Hoewel ik begrijp dat geopolitiek geen spel voor fijnbesnaarden is, merk ik op dat, hoe verstrekkend beslissingen ook kunnen zijn, ze genomen worden door (beïnvloedbare) mensen. Dat is ook de reden waarom ik een aantal zaken in dit op het eerste gezicht genuanceerde artikel van commentaar wil voorzien.

Lees ook

VS moeten ook kernmacht Rusland te vriend houden

Oud-president Medvedev heeft al tientallen keren gedreigd met kernaanvallen

Allereerst rijst bij mij de vraag waarom Kreeft Rusland ziet als een partij die kernwapendreiging wil verminderen. De daden van dit land liegen er niet om. Volgens onderzoek ging er op de Russische tv sinds februari 2022 geen dag voorbij waarop er niet gesproken werd over het toepassen van nucleaire wapens. Op het hoogtepunt werden er 2800 verwijzingen per maand gemeld. Ook de voormalige president en premier Medvedev heeft in zijn huidige positie als lid van de Russische veiligheidsraad al tientallen keren gedreigd met kernaanvallen, zowel op Oekraïne als op andere bondgenoten van het Westen. Daarnaast klonken en klinken vergelijkbare oproepen met regelmaat vanuit de Doema, het Russische parlement.

Chantage

Een andere reden die voor mij de absurditeit onderstreept van de veronderstelling dat Rusland zich voor het wegnemen van een kerndreiging zou willen inspannen, is de raketaanval op Dnipro in november 2024 met een Oreschnik-middellangeafstandsraket. Hoewel deze raket geen kernkoppen bevatte, waren dit signaal en de dagelijkse dreigingen met nog meer aanvallen van deze raketten, die in de eerste plaats bedoeld zijn als dragers van kernkoppen, niet voor meerderlei uitleg vatbaar. Dat geldt ook voor de toespelingen dat er na de test maar een echte kernraket afgeschoten moest worden.

Oekraïnes historische banden met Rusland worden gekenmerkt door constante uitbuiting, decimering en onderdrukking

Absurd is deze constante chantage en dreiging met kernwapens in het licht van een van de garanties van het Boedapestakkoord, waarmee juist Oekraïne afstand deed van deze kernwapens.  Het Memorandum van Boedapest omvat de veiligheidswaarborgen die Oekraïne, Wit-Rusland en Kazachstan op 5 december 1994 hebben gekregen van Rusland, de VS en het Verenigd Koninkrijk, in ruil voor het overdragen van de kernwapens op hun grondgebied aan Rusland en voor hun toetreding tot het Non-proliferatieverdrag als staten zonder nucleaire wapens (NNWS).

Goedkeuring

Het optreden van de Verenigde Staten betekent een goedkeuring van dergelijk handelen door Rusland en zal een derde wereldoorlog zeker niet kunnen voorkomen. Evenzo konden de westerse landen de inval in Oekraïne in 2022 niet voorkomen, ondanks alle dreiging van westerse zijde en alle ontkenning van Russische zijde.

Het lijkt me nog te vroeg om nu ineens wel te geloven in garanties van de Russen, nota bene van dezelfde mensen als die deze oorlog ontketenden.

Oorlogsmisdaden

Nog een laatste opmerking. Helaas heeft Sovjet-Rusland nog steeds een flinke vinger in de pap in de recente geschiedschrijving. Daar komt de Oekraïense bevolking ook steeds meer achter. Alle nuances die experts aanbrengen, berusten op de aanname dat Oekraïne en Rusland historische banden hebben. En hoewel dat zeker klopt, is het goed om te weten dat deze banden gekenmerkt worden door constante uitbuiting, decimering en onderdrukking. Dat is de reden waarom Oekraïne die banden wil verbreken.

In de gemeenschappelijke geschiedenis met Rusland hebben miljoenen Oekraïners het leven moeten laten of hun vrijheid en eigendommen verloren, met als dieptepunt de Holodomor (hongersnood) in 1932-33. De vele onschuldige burgers die bij deze gecreëerde hongersnood het leven lieten en het grote aantal gruwelijkheden en oorlogsmisdaden die Rusland ook nu weer op Oekraïens grondgebied begaat, zijn de redenen waarom Oekraïne doorvecht. Omdat het land vrede wil. Een man die met een wapen dreigt, kun je door te praten en te vleien afleiden van zijn plan. Maar zolang je hem zijn wapen niet afhandig maakt en zijn vrijheid niet beperkt, moet je niet verbaasd zijn als hij doorgaat met dreigen en op den duur ook daadwerkelijk aanvalt.

De auteur woont en werkt sinds 2007 in Oekraïne en is betrokken bij meerdere humanitaire en charitatieve projecten.