Schuilen bij de kerk helpt tegen de honger en tegen de eenzaamheid
Verhalen over smerige bedlakens kwamen voorbij. En er zouden zwermen vliegen gonzen rond bewoners. Kortom, over de opvang van ouderen in tehuizen van de Cubaanse overheid hoorde ik weinig goeds.
Daarom aarzelde ik bij de ingang van zo’n huis, dat weliswaar niet door de overheid, maar door de kerk werd gerund. Omdat ik er soortgelijke misstanden verwachtte en ik vreesde geconfronteerd te worden met ouderen in mensonwaardige omstandigheden. Pijnlijke ervaringen zijn dat, omdat ze zo strijdig zijn met wat bij ouderdom hoort: waardigheid.
Daarom wist ik me gewaarschuwd toen ik het huis voor ouderen in het dorp Amarillas binnenstapte.
Eerst maar wat informatie. Twee van zulke huizen runt de Iglesia Cristiana Reformada (ICR). Eén opvang is in Amarillas, de andere in Australia, een dorp 30 kilometer westelijker. Verspreid over deze locaties worden zo’n veertig ouderen er dagelijks verwelkomd. Ook enkele gehandicapten behoren tot de gasten. Wat er dan concreet gebeurt? Bezoekers melden zich ’s ochtends voor een ontbijt en nemen deel aan de dagopening. De rest van de dag worden er spelletjes gedaan, zijn er gymoefeningen of doet iemand een dutje. Aan het eind van de middag wordt een maaltijd geserveerd en daarna gaat iedereen huiswaarts. Geestelijk voedsel is er ook. Zo waakt de plaatselijke predikant van de ICR voor het geestelijk welzijn van bezoekers.
Het klinkt misschien weinig indrukwekkend, maar de ouderen ervaren hun verblijf als een warm bad. Wie beseft hoe zwaar het dagelijks leven voor hen is, hoe eenzaam vaak ook, die begrijpt hen. Intussen houden de gevolgen van de economische crisis geen halt bij de ingang en is het voor personeel keihard werken, vooral als er zieken onder de gasten zijn, want net als betaalbaar eten zijn medicijnen nauwelijks te vinden.
Directrice Zaide vertelt hoe ze soms een keuze moet maken bij het toewijzen van pillen aan de hand van een onmogelijke vraag: wie is er het slechtst aan toe? Geregeld zijn er zorgen over kapotte spullen of vanwege verouderd meubilair. Zo is het sanitair aan vernieuwing toe en ook de ventilatie deugt niet – iets wat je in Cuba al snel naar adem doet happen.
Enfin, u begrijpt waarom deze ouderenzorg van de kerk een plek heeft in de RD-actie. En waarom we de kosten van voedselvoorziening, de dagopvang, het herstel van sanitair en het realiseren van nieuwe ventilatie (totaal: 149.000 euro) de komende twee jaar voor onze rekening willen nemen. Helpt u mee?
