Dr. Vreugdenhil op GZB-dag: Met wie deel jij je leven, wie nodig je uit aan tafel?
„Paulus deelde zijn leven met de mensen die God op zijn pad bracht. Dat is iets wat wij ook mogen doen. Met wie deel jij je leven, wie nodig jij uit aan tafel in de week die komt?”
Die vraag stelde dr. G.C. (Gerrit) Vreugdenhil zaterdag op een bijeenkomst van de Gereformeerde Zendingsbond (GZB) in de Basiliek in Veenendaal. ”Deel je leven” luidde het thema van de GZB-dag, met een identiek middag- en avondprogramma, die in totaal zo’n 1850 bezoekers trok. De drie toespraken werden omlijst met psalmen en liederen, gezongen in het Nederlands, Engels en Spaans.
Dr. Vreugdenhil, parttime docent Oude Testament aan het seminarie van de Presbyteriaanse Kerk in Colombia, hield een Bijbelstudie over 1 Thessalonicenzen 2:4-13. Hij wees met name op vers 8, waar Paulus schrijft dat hij niet alleen het Evangelie van God met de mensen wilde delen, maar ook zijn leven. „Het ging Paulus om meer dan het overbrengen van een boodschap”, zei de predikant. „Hij besefte hoe belangrijk het is dat het Evangelie wortelt in mensen, en daarom investeerde hij in hen.”
In zijn werk in Colombia ervaart dr. Vreugdenhil de waarde van „eenvoudige ontmoetingen rond de tafel”. Op de campus eet hij dagelijks met studenten en dan gaat het gesprek soms zomaar over de vraag: Hoe ben jij tot geloof gekomen? Zo sprak hij in de tuin van het seminarie een theologiestudent die hem vertelde dat hij twaalf jaar drugsverslaafd was geweest.
Extreme armoede
Na de toespraak van dr. Vreugdenhil vertelde Eliana Estarita, die met een beurs van de GZB in Colombia theologie studeert, haar verhaal. Ze groeide op in een gezin in „extreme armoede”, in een huisje van hout, met een dak van plastic. „Het was eigenlijk een vuilnisbelt”, vertelde ze geëmotioneerd. Toen er een christelijke familie naast haar kwam wonen, gevlucht voor geweld, nam die haar en andere kinderen uit de buurt mee naar de presbyteriaanse kerk.
Inmiddels studeert Estarita theologie. „De Heere God heeft mijn studie gebruikt om mij van veel dingen in mijn leven te genezen”, vertelde ze. De Colombiaanse richtte een organisatie op waarmee ze „kwetsbare kinderen hoop wil geven”. Dat doet ze samen met twee medestudenten die een vergelijkbaar levensverhaal hebben als zij.
Ze richten zich op kinderen en jongeren die met armoede en geweld van bendes te maken hebben en doen onder meer spelletjes met hen. „Wij zoeken deze kinderen op om ze over de Heere Jezus te vertellen. Ook vertellen we dat hun situatie van het heden hun toekomst niet hoeft te bepalen. Zoals de Heere God ons leven heeft veranderd en vernieuwd, kan Hij dat ook in hun situatie doen.”
De Colombiaanse wilde de bezoekers van de zendingsdag, en speciaal de jongeren, „bemoedigen”. „Jullie moeten nooit de hoop verliezen, ook niet wanneer dingen in je leven niet goed gaan en je de Heere God niet ziet of ervaart, zei Estarita. „Ik wil jullie van harte aansporen om je op de Heere Jezus te richten. Hij is trouw en Hij verdient al onze dank.”
Crisis
Pastor Alberto Castro vertelde over diaconaal werk in Costa Rica, waar hij 35 jaar predikant is. Na de eerste vijf jaar, waarin zijn gemeente groeide en hij zich succesvol voelde, kwam hij in een crisis terecht. Hij realiseerde zich dat kerk met veel zaken druk was, „maar de wereld veranderde er niet door”. De predikant werd bepaald bij de woorden van Jakobus dat het geloof zonder werken dood is. „We hadden een zuivere leer, maar moesten iets gaan doen.”
Pastor Alberto Castro en zijn vrouw uit Costa Rica, Eliana Estarita uit Colombia en dr. G.C. Vreugdenhil (v.l.n.r.) op de GZB-dag in Veenendaal. beeld Niek Stam
GZB-dag in de Basiliek in Veenendaal. beeld Niek Stam
Een muziekgroep begeleidde de samenzang op de GZB-dag. beeld Niek Stam
Dr. G.C. Vreugdenhil hield een Bijbelstudie op de GZB-dag. beeld Niek Stam
Bezoekers van de GBZ-dag. beeld Niek Stam
Arie van der Poel (l.), tot voor kort werkzaam bij de GZB, in gesprek met ds. C. Blenk op de GZB-dag. beeld Niek Stam
beeld Niek StamAls drie kinderen, aan wie hij eerder geen aandacht besteedde, bij hem thuis om brood komen vragen, informeert hij naar hun situatie. Hij besluit hen elke woensdag een lunch te geven in een ruimte dicht bij de plek waar ze wonen. De eerste keer kwamen ze met z’n drieën, een week later kwamen er vijf kinderen en de week daarop tien. „Er ging steeds meer water bij de soep.”
Het werk groeide enorm. „Vandaag de dag delen we 50.000 borden eten per maand uit. Dat is wat er gebeurt als je je vijf broden en twee vissen in de handen van Jezus legt. In onze handen zijn dat zeven dingen, maar wat is vijf en twee in de wiskunde van het Koninkrijk? Nu zijn het er 50.000.”
„We zijn geen rijke kerk en ook geen megakerk”, vervolgde pastor Castro, oprichter van de Genesis Foundation. „Maar inmiddels hebben we meer dan 150 huizen gebouwd voor mensen die woonden in huizen van karton en plastic.”
Dakloze ouderen
Hij biedt ook hulp aan verslaafden. De eerste verslaafde was een man die op straat lag te slapen en door pastor Castro werd ‘ontvoerd’ naar het afkickcentrum. Na enkele maanden zag hij deze man, met zijn vrouw aan de arm en twee kinderen aan de hand, op zondag netjes gekleed de kerk binnenlopen. „Dat beeld ben ik nooit vergeten. Toen heb ik God om vergeving gevraagd. Vergeving omdat ik zo lang had gewacht om bij het leven van mensen uit te komen.”
Het werk breidde zich verder uit met onder meer een opvanglocatie voor tienermeiden die onder een brug sliepen. Ook richtte pastor Castro een bejaardenhuis op voor dakloze ouderen, nadat hij in de krant had gelezen dat een bejaarde man in een park in zijn stad was overleden. „Hoe kan dat gebeuren in een stad waar zestig christelijke kerken zijn?”
De Latijns-Amerikaanse voorganger besloot zijn toespraak met een oproep: „Neem afstand van onverschilligheid en leg je broden en vissen in de handen van Jezus. Want de kerk blijft de hoop voor deze wereld.”
