Al meer dan veertig jaar voert Turkije strijd met de marxistisch-leninistische Koerdische Arbeiderspartij PKK die met gewapende middelen naar een onafhankelijke Koerdische staat streeft en die terecht geldt als een terreurorganisatie.

In 2013 sloeg Erdogan de zogenaamde Geziprotesten met harde hand neer. Sindsdien regeert hij als een sultan, maar aan het begin van dit jaar nam de repressie verder toe. Erdogan merkt dat zijn maatregelen om de economische crisis te keren niet werken. De Turkse president voelt dat de grond onder zijn voeten wegzakt en dat de oppositie aan terrein wint. Daarom pakt hij die en de onafhankelijke media hard aan. Van de media is 90 procent op de hand van de Turkse president.

Deze week is opnieuw een politicus van de CHP, de grootste oppositiepartij, opgepakt en afgezet. Het betrof Alaattin Köseler, de burgemeester van Beykoz, een stadsdeel van Istanbul. Hij zou bij aanbestedingen niet zuiver hebben gehandeld, meldde het ministerie van Binnenlandse Zaken.

Köselers partijgenoot Ekrem Imamoglu reageerde terecht ontstemd. „Wat ze ook doen, kwade gedachten en kwade bedoelingen verliezen altijd”, zei de vooraanstaande CHP-politicus die zelf ook burgemeester van Istanbul is en die verschillende –politieke– rechtszaken tegen zich heeft lopen.

Het is bijna te bizar voor woorden, maar voor het eerst in de geschiedenis zijn drie districtsburgemeesters van de CHP in Istanbul opgepakt. En dan zijn er nog tal van andere arrestaties. Imamoglu merkte terecht op: „Zij die bij de verkiezingen van het volk hebben verloren, willen de wil van het volk nu met andere middelen naar hun hand zetten.”

Bizar dat Erdogan in eigen land uit is op verzoening met de Koerden, maar hen over de grens naar het leven staat

Wie nemen de plaats van de CHP-bestuurders in? Burgemeesters die trouw zijn aan Erdogan. De president ziet dat zijn machtspositie afbrokkelt en verzet zich met hand en tand daartegen. Erdogan is bezig aan zijn laatste termijn, maar wil aan de macht blijven. De grondwet staat dat niet toe, maar die kan worden gewijzigd. Om dat voor elkaar te krijgen, ontbreekt het Erdogan aan 45 stemmen in het parlement. Die kunnen de Koerdische afgevaardigden hem bieden. De Koerden in het parlement zijn op de hand van de oppositie, maar wat als Erdogan vrede met hen sluit? Zullen ze zich dan achter Erdogan scharen?

Bizar is overigens dat Erdogan in eigen land op verzoening uit is met de Koerden, terwijl hij de Koerden over de grens in Syrië naar het leven staat. Erdogan ziet hen als een bedreiging van de territoriale integriteit van Turkije.

Intussen lijdt de Turkse burger nijpende nood en oefent de zakenwereld scherpe kritiek op Erdogan uit. De ‘sultan’ heeft genoeg aan zijn hoofd.