Tegenover Biden, die opging voor zijn herverkiezing, was elke kandidaat bij de Democraten van begin af aan kansloos. En in feite bleek dat ook voor Donald Trump het geval. Ja, er waren anderen die probeerden kandidaat te worden. Maar zonder deelname aan debatten tussen de Republikeinen die zich kandidaat stelden, zag Trump zijn concurrentie verdampen.

Uniek was ook dat Trump zich tijdens de campagne moest verantwoorden voor de rechter. Maar het meest bijzonder zijn wel de tien dagen medio juli. Toen was er tweemaal sprake van een potentiële gamechanger.

Wanneer je als redacteur juist die ene week op vakantie bent, zit je tandenknarsend in je luie stoel. Ook al weet je dat de verslaggeving bij je eigen zoon en bij je naaste collega in goede handen is.

Op zaterdag 13 juli bezocht Trump de plaats Butler, een vervallen industriestad in Pennsylvania die bekend staat als de bakermat van de Jeep. Tijdens de toespraak die Trump daar hield, vuurde de twintigjarige Thomas Crooks enkele schoten op Trump af. Omdat de presidentskandidaat juist zijn hoofd wendde, trof de kogel hem niet in het hoofd, maar schampte deze de bovenrand van zijn oor. Trump bleef gespaard.

Direct nadien hield Trump –met een bebloed hoofd– een vuist omhoog, waarbij hij „Fight, Fight” riep. Die opmerkelijke bewaring gaf hem het imago dat God hem spaarde om een speciale missie uit te voeren: Amerika behoeden voor de ondergang. Miljoenen Amerikanen waren ervan onder de indruk. In de volgende weken was de iconische foto van Trump met zijn vuist omhoog een belangrijk affiche in de verkiezingsstrijd. Alles wees erop dat Trump, mede door deze mislukte aanslag, zou winnen. Op de partijconventie, twee dagen later in Milwaukee, werd Trump bejubeld als de grote verlosser. Zijn overwinning leek zeker.

Dat veranderde plotsklaps toen president Biden zich op zondag 21 juli terugtrok uit de campagne en plaatsmaakte voor Kamala Harris. Er was al weken discussie over de mentale geschiktheid van Biden, mede als gevolg van zijn verwarde optreden tijdens het tv-debat met Trump. Zijn onverwachte terugtreden leek het tij te keren.

Kamala Harris, die geen dag voor haar kandidatuur hoefde te strijden, kreeg binnen drie dagen voldoende steun. Zij leek opeens de meest kansrijke kandidaat. Met haar spontane optreden, haar lach en ook vanwege haar leeftijd (ze is 58) deed ze het in de peilingen goed. Trump moest zich zorgen gaan maken.

De twee onverwachte wendingen maakte de strijd om het Witte Huis de volgende weken uiterst spannend. De peilingen wezen op een nek-aan-nekrace. Experts waren terughoudend in het voorspellen van de uitslag. En gelijk hadden ze. Want de uitslag was dat Trump met overmacht won. Hij versloeg zijn Democratische rivaal in alle zeven swingstaten, wat hem een ​​beslissend voordeel opleverde.

Maar daarnaast won hij met 76,9 miljoen stemmen ook de zogenoemde ”popular vote”. Dat betekent dat hij meer stemmen kreeg dan Harris (74,4 miljoen). Geen enkele Republikein heeft dat sinds 2004 gepresteerd. Bovendien haalde zijn partij in beide kamers van het Congres de meerderheid. Daardoor zit hij vanaf 20 januari stevig in het zadel.