Een lang, bureaucratisch proces volgde. Buitenlandse diploma’s worden in Israël namelijk niet zomaar erkend. Allereerst moest mijn schoonzus een medische taalschool volgen, want niemand wil spraakverwarring aan het bed.

Daarnaast werd haar Zwitserse opleiding vak na vak langs de Israëlische gelegd. Wat bleek? Volgens de Israëlische standaarden had ze te weinig onderricht gehad in de gynaecologie en de kindergeneeskunde. Zo belandde mijn schoonzus de afgelopen oorlogsmaanden voor een stage op de geboorteafdeling van het Ziv-ziekenhuis in Safed.

Die ervaring hield heel wat in. Amper op de afdeling beland, begon het dagelijks raketten te regenen vanuit Libanon. Bij raketalarm moeten de afdelingen binnen een halve minuut geëvacueerd worden, een absolute onmogelijkheid als het de intensive care, neonatologie of barende vrouwen betreft. Die afdelingen werden daarom naar ondergrondse verdiepingen en bunkers verhuisd. Stukken veiliger, dat wel. Maar ook benauwend zonder daglicht en ramen.

Wie denkt ”het zal in oorlogstijd wel niet zo’n vaart lopen met geboortes”, zit goed mis. Veertien maanden na het begin van de oorlog vertonen de toch al hoge geboortecijfers geen enkel teken van vertraging. Het team was flink druk, hoewel de ziekenhuizen in centraal Israël nog veel drukker waren. De stijgende geboortecijfers en instroom van evacués leverden daar zo’n 30 procent meer geboortes op dan in vooroorlogse tijden.

Het Ziv-ziekenhuis is een toonbeeld van co-existentie, vertelde mijn schoonzus. De ”moederoverste” van de geboorteafdeling is een Druzische, het hoofd farmacologie een ”kibboetsnikit” en de secretaresse een Libanese die na de Tweede Libanonoorlog naar Israël vluchtte. Het veelkleurige team voelt zich breed verbonden met zwangere vrouwen in de regio: van een Joodse moeder die zonder partner moet bevallen omdat hij als reservist is opgeroepen tot de moeder uit Gaza die het zonder behoorlijke medische zorg moet stellen.

Getekend én geïnspireerd door haar ervaringen in Safed, slaagde mijn schoonzus met vlag en wimpel voor haar tentamens. Niets staat haar nog in de weg om als officieel erkend verpleegster in Israël aan het werk te gaan en het kleurrijke mozaïek van Israëls groeiende samenleving te bedienen.

Onze correspondent in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 92.