De hersteld hervormde predikant uit Wijk en Aalburg sprak zaterdag in Gorinchem op een bijeenkomst van de Reformatorische Vereniging van Ongewild Kinderloze Echtparen (Revoke). De vereniging heeft als doel echtparen met een onvervulde kinderwens te ondersteunen. De bijeenkomst trok ongeveer 150 belangstellenden.

Het ging zaterdag met name over ouders die kinderen hebben die op hun beurt ongewild kinderloos zijn gebleven.

Ouders zijn hier anders bij betrokken, maar ze zijn er toch volop bij betrokken, stelde ds. Mulder. Wat gaat er veel door het hart van ouders heen die lijden om het lijden van hun kinderloze kinderen, aldus de predikant. „Hun verdriet is weliswaar een ander verdriet dan dat van hun kinderen, maar niettemin is het een groot verdriet.”

Anderzijds, zo stelde ds. Mulder, is het niet iedere ouder gegeven een diepe emotionele band met eigen kinderen te ontwikkelen. „Maar projecteer als ouder je verdriet niet op je kinderen”, zei hij. Openheid noemde de predikant een belangrijk gegeven om over kinderloosheid met elkaar te spreken. Kinderen moeten een plek hebben waar ze terecht kunnen. Ouders hebben daarin een bijzondere plaats.

Het verlangen naar kinderen kan volgens ds. Mulder zo sterk zijn, dat het gevaar bestaat verkeerde wegen in te slaan. Je moet maar veel bidden, zo wordt in het pastoraat wel gehoord. Dat kan volgens hem heel snel een doekje voor het bloeden zijn. „Je kunt beter luisteren en nog eens luisteren”, zo zei hij. „God verhoort niet al onze wensen, maar Hij vervult wel al Zijn beloften, in het bijzonder Zijn heilsbeloften. De diepste vervulling in ons leven is als we Jezus mogen ontmoeten en Hem toebehoren.”

Er kunnen veel waaromvragen leven, zoals de vraag: waarom kinderloosheid, stelde Revoke-voorzitter Wim van de Biezen in zijn openingswoord. „Hij is een Sterke God, Die kracht geeft om onze kinderloosheid te dragen.”

Dubbel verdriet

Het krijgen van kinderen is volgens moeder Verheul geen automatisme. Ze vertelde wat het haar doet moeder van kinderloze kinderen te zijn. „Toen ik het hoorde, was het een schok, een dubbel verdriet.” Ze voerde een pleidooi ten overstaan van andere ouders er eerlijk en open met elkaar over te praten. „Meeleven is beter dan meelijden”, zo merkte ze op.

Ook vader Stip deelde zijn ervaring over zijn kinderloze kinderen. „Toen ons eerste kind trouwde, kwam er na drie jaar nog geen kind. Andere kinderen trouwden en kregen al snel wel kinderen. Onze oudste dacht na over adoptie en pleegzorg. Ze kozen voor het laatste. Ze zijn nu gastouder van twee pleegkinderen. Zo hebben ze toch kinderen en zijn we nu opa en oma Stip.”