Wakkere wekker

Hij ziet er vriendelijk uit, met zijn witte lijfje en zachte wieltjes. Aardig is wekker Clocky echter allerminst. Zo weigert hij vaker dan één keer te snoozen en rijdt hij gillend van nachtkastjes af. Met dat laatste probeert hij verstokte slapers uit bed te krijgen, achter hem aan.

Voilà, niemand meer die zich verslaapt, moet de ontwerper gedacht hebben. Maar of dat ook echt zo is? De wens 's morgens te blijven liggen, is een hardnekkige, weet ik uit ervaring.

Het begon allemaal op een onbestemde grijze morgen, jaren geleden. Ik werd wakker, wilde opstaan om naar de middelbare school te gaan, maar kwam opeens tot de ontdekking dat mijn zachte bed veel aantrekkelijker was dan de les die om halfnegen begon. Gelukkig was het tijdens de puberteit nog redelijk acceptabel om problemen te hebben met uit bed komen. "Het is de leeftijd", zeiden docenten op milde toon tegen elkaar. Hun straffen waren helaas iets minder mild dan hun toon.

Sindsdien is wakker worden echter moeilijk gebleven. En de Clocky moet nu uitkomst bieden voor dat probleem.

Ik test 'm uit op een ochtend dat ik weinig verplichtingen heb. Dat betekent: weinig kans op vroeg opstaan. Want waarom ook?

Zul je zien, laat de Clocky voor het eerst van zich horen op een moment dat ik in een werkelijk fantastische droom ben beland. Een droom waarin wetenschappers ontdekken dat er tegen ochtendmoeheid niets te beginnen valt. "Het is een nieuwe versie van het Lege Nest Syndroom", zegt een bebaarde onderzoeker, schuddebuikend om zijn eigen grapje. Restjes onderzocht DNA vliegen van zijn meedeinende pincet. Ernstiger: "We adviseren de patiënten een uur later te beginnen met werken dan andere mensen."

"Eureka!" stem ik enthousiast in. Een koor aan piepjes valt me bij, nog voor de echo van mijn laatste woorden verstorven is. Dat klopt niet. Verdwaasd open ik mijn ogen. "Huh? O, de wekker. Baf!" Met een mep leg ik hem het zwijgen op. Mmm, heerlijk, zo'n snoozeknop.

Negen nieuwe minuten dienen zich aan als een eiland van rust, in al z'n beperktheid schijnbaar oneindig.

Bedrieglijk, zo blijkt. Want na wat slechts seconden lijken, begint de wekker opnieuw te snerpen. Hij gooit zich van mijn nachtkastje af, roekeloos als een bungeejumper. Zijn wielen glijden moeiteloos over de vloer. Met gierende banden gaat hij de bocht door voor hij onzacht tegen een bedpoot botst. De uitslover.

Lodderig kom ik overeind en steek één been uit bed. Ik graai onder mijn bed en grijp 'm bij zijn kladden, juist als hij een poging doet onder mijn stoel te glippen. Heb ik hem echt? Dit is té makkelijk. Nog verbaasd tasten mijn vingers naar z'n exitknop. En stil is het.

De Clocky ligt onderdanig op de grond. Zijn schermpje knippert onzeker aan en uit. Zijn ene wieltje draait nog na, als een treurig trillend lipje.

Slaperig duw ik 'm uit het zicht. Weg ermee. Want één: hij werkt niet. En twee: zzz...