Vis eet vrouw

Hij kijkt wat zorgelijk als ik vraag waar ik The Original Dr. Fish kan vinden. De eigenaar van een restaurant aan het Museumplein in Amsterdam wijst naar de overkant. "Daar moet je zijn. Maar ik waarschuw je vast: het kriebelt vreselijk."

De relaxstoelen van het wellnesscentrum zien er uitnodigend uit. De waarschuwing van daarnet lijkt me nogal overdreven als ik in een fauteuil ga zitten. In azuurblauw verlichte bakken zwemmen tientallen zwarte visjes rond. Langzaam laat ik mijn voeten in het water zakken.

En trek ze er meteen weer uit. Zo'n direct aanval had ik niet verwacht; mijn voeten hebben nauwelijks het wateroppervlak beroerd of er hangt al een dozijn uitvergrootte kikkervisjes aan mijn hakken te bijten. Als ondermaatse piranha's komen de dieren op me af.

Bij de tweede poging ben ik beter voorbereid. Ook nu zien mijn voeten direct zwart van de vissen. Het voelt alsof ik honderden ministroomstootjes krijg. Mijn handen leg ik in de bakken aan weerszijden van de stoel. Het is een kriebelige ervaring waarbij ik het niet kan laten om ingehouden te piepen en commentaar te geven. "Als hier een vrijgezellenfeestje wordt gehouden, is het de eerste tijd een enorm gegil", vertelt medewerkster Miranda Balk. "Kom ik vijf minuten later, dan is het helemaal stil en ligt iedereen relaxed onderuit."

Steeds meer mensen ontdekken Dr. Fish, zegt ze. Amsterdammers stappen tijdens de lunchpauze even binnen om te ontspannen. Toeristen en groepen vrouwen komen voor een bijzonder uitje.

De vissen in de bak zijn garra rufa's, die oorspronkelijk uit Azië komen. Ze zuigen huidschilfers en dode huidcellen op en masseren de huid. Ze verminderen huidaandoeningen als psoriasis en eczeem. In Nederland worden ze vooral in beautycentra gebruikt.

Ik beweeg mijn voeten in rondjes door de bak. De beestjes weten van geen wijken, zwieren als kleine lintjes achter mijn voeten aan. Vasthouden en nooit meer loslaten is hun devies. Elk paar voeten betekent een verhoogde kans op survival of the fishes.

Ik spreid mijn tenen. Meteen duiken visjes in de holtes. Met beschamend weinig schuldbesef vraag ik me af hoe het zou voelen om een visje tussen mijn tenen te pletten.

Als ik mijn voeten en handen uit het water haal, voelen ze zacht aan. De velletjes rond mijn nagelriemen zijn verdwenen. Het eelt op m'n hakken is niet helemaal weg, maar dat is niet verwonderlijk: op mijn wandelvoeten zou zelfs een rasechte piranha nog zijn tanden stukbijten.

In de trein bewonder ik mijn blote voeten en overweeg ze op de bank te leggen. Toch maar niet, de empathie van conducteurs heeft ook zijn grenzen.

Een bezoek aan Dr. Fish is een bizarre ervaring. Maar ik besef dat alles relatief is; misschien dat ik binnenkort eens een beautybehandeling met slangengif, nachtegalenpoep, slakkenslijm of bloedzuigers ga doen. Wie mooi wil zijn, moet zichzelf overwinnen.