21 oktober
Gisterochtend vertrokken we rond 10 uur (een uur later dan verwacht) dan toch echt met het vliegtuig naar Oekraïne. We kunnen alvast melden dat we allemaal veilig zijn aangekomen. Eenmaal aangekomen in Oekraïne, stapten we in de bus, die ons met een 7 uur durende tocht naar Rovno zou brengen. Na wat oponthoud in Kiev, waren we om 23:30 in Zdolbuniv (vlakbij Rovno). Hier werden we opgevangen in een grote kerk, waar iedereen uiteindelijk werd verdeeld in zijn of haar gastgezin.
22 oktober
Inmiddels hebben we de jongeren van de kerk wat beter leren kennen. Onder de maaltijd was het dan ook beregezellig, ondanks de taalbarrière. Daarna maakten we de wekelijkse jv-avond mee, die werd ingeleid door het verhaal van de rijke jongeling. Vervolgens vertelden verschillende jongeren iets over hun eigen geloof. Voor ons was dit best ongewoon, maar ook indrukwekkend! Dit is een gewoonte van de jongeren hier. Een andere gewoonte die volgde was het bidden in groepjes. Vooraf was opgenoemd waarvoor gebeden moest worden. In de groepjes bad iedereen om de beurt hardop. Wij zijn deze openheid helemaal niet gewend, maar juist dit is erg verrijkend: Xperience!
23 oktober
Vandaag hebben we twee Oekraïense kerkdiensten meegemaakt. ’s Morgens gingen we naar de kerk in Zdolbuniv. De dienst ging er heel wat anders aan toe dan we gewend zijn in Nederland. Zoals dat er veel mensen komen aan het woord, verschillende koren zingen, ook het bidden is anders, de ene keer zingen ze, de andere keer staan ze en de dienst duurt langer dan 2 uur. Hierna gingen we naar andere gezinnen om daar te lunchen. We kwamen weer in een heel nieuwe omgeving terecht. Je hoeft hier niet bang te zijn dat je te weinig eten krijgt, er is altijd genoeg en ze zijn gauw bang dat je te weinig eet. Gastvrijheid is zeer belangrijk in Oost-Europa.
24 oktober
Na een bidstond met de jongeren van de kerk en een bezoek aan een kinderziekenhuis, begonnen we met het inpakken van de voedselpakketten. Daarna kwam de kledingvrachtwagen en hebben we de kleding uitgezocht en verdeeld over verschillende gezinnen. Die kleren waren niet allemaal even geweldig. Maar de mensen zijn hier al snel tevreden en kijken niet op een paar vlekken. In het busje ‘zo oud als de ark van Noach’ (aldus de chauffeur) gingen we diverse families langs, deelden daar hulpgoederen uit en bespraken de situatie van het betreffende gezin. Elke bezoek werd afgesloten met het zingen van een Nederlands lied. We waren erg onder de indruk van de schrijnende situaties die we tegenkwamen. Het gemiddelde loon ligt rond 100 euro per maand(!), terwijl de prijzen ongeveer gelijk zijn aan die in Nederland. Ondanks de grote armoede is de gastvrijheid erg groot, zo zaten we aan het einde van de dag met de hele groep thee te drinken in de kleine keuken van een straatarme familie. Daar kunnen wij een voorbeeld aan nemen!
25 oktober
Vandaag hebben we twee van onze actiedoelen bezocht: het blindenproject en het verslaafdencentrum. Hier wonen ongeveer dertig (ex-)verslaafde mannen. We werden opnieuw gastvrij onthaald. Op de directeur na zijn alle werknemers ex-verslaafden. Zij allen zien het echt als een roeping van God om nu anderen te helpen. De mannen en vrouwen vertelden ons om de beurt hoelang zij al verslaafd zijn, sommigen al twintig jaar! Ze maken ons duidelijk dat er geen theorie of methode nodig is, alleen het werk van God voldoet! De bewoners slapen met zijn zessen op een kamer. Overdag beginnen zij met een Bijbelstudie, vervolgens werken ze heel de dag op het land of helpen ze mee aan de bouw van het huis. Daarna gingen we naar een kamer waar een bijeenkomst plaatsvond voor blinden, ook dit project wordt gesteund door Kom over en help. De blinden waren erg benieuwd naar de voorzieningen en leefomstandigheden van blinden in Nederland. Het was moeilijk om het niet als een ‘ paradijs’ te laten klinken. Blindengeleidehonden kennen zij bijvoorbeeld ook, maar die zijn onbetaalbaar met een pensioen van 70 euro per maand. ‘s Avonds zijn we opnieuw volgestopt in ons gastgezin en we hadden we een gezellige avond met een deel van de gemeente en de jongerengroep. Hier werden er van beide kanten wensen uitgewisseld. We bereidden ons deze avond dus al voor op het afscheid…
26 oktober
Afscheid nemen is altijd moeilijk, maar vooral vandaag. Zoals gewoonlijk was de bus te laat, dus konden we nog een spel spelen met onze vrienden in Zdolbuniv. Daarna was het tijd voor de afsluiting van het contact met de gemeente. Iedereen kreeg twee foto’s, een groepsfoto met de Hollanders en een met de jongeren van de kerk. Nog maar kort op weg kwamen we voor een verrassing te staan. De jongeren van de kerk waren ons vooruit gesneld en wachtten ons op met de Nederlandse vlag en spandoeken met teksten als: ‘We love you. Maybe you should stay?’ Een hartverwarmend afscheid dus. Er werden de nodige traantjes weggepinkt. Na een voorspoedige reis kwamen we om 19:00 uur aan in Kiev.
27 oktober
De laatste dag brak aan. Eerst kregen we een rondleiding door de Christelijke privéschool. Deze school ziet er beter uit dan de gemiddelde staatsschool in de Oekraïne. Toch zijn de stoelen en tafels afdankertjes uit Nederland. De school kan nauwelijks bestaan door een tekort aan leerlingen.
Vervolgens bracht de bus ons bij een grote Orthodoxe kathedraal, waar we onze ogen uitkeken naar alle glamour en glitter. Daarna was de souvenirmarkt aan de beurt, van wel liefst twee kilometer lang. Daar hebben we wat rondgesnuffeld en onze inkopen gedaan. ’s Avonds hadden we nog een bonte avond als goede afsluiting van een bijzondere week. We gingen rond 23:00 uur slapen, om daarna 3:30 ’s nachts weer in de bus te zitten naar het vliegveld.
28 oktober
Op Schiphol wachtten onze ouders ons weer op. We namen afscheid van elkaar. Na een week voel je onderling een bijzondere band! Een prachtige week ligt achter ons. We hebben veel gezien van Gods werk in Oekraïne. Hij gaat door met Zijn werk. We hebben vrienden gemaakt die onder heel andere omstandigheden leven. We weten dat zij bidden voor ons. We doen het ook voor hen! Slawa Bogu (Geloofd zij God!)
