Na vijf dagen ophokplicht gingen we opnieuw testen. Na 48 uur hebben we nog geen belletje gehad van de GGD met testuitslagen. Ik vind het wel erg lang duren en besluit de GGD te bellen. Die vreest dat de testen kwijt zijn geraakt. De moed zakt me in de schoenen. Een assertieve medewerker neemt contact op met het uitslagencentrum en 52 uur na het testen, krijg ik een mailtje. De testen zijn gevonden. Negatief. Maar veel maakt het niet uit, want doordat er een wel positief is moeten we weer vijf dagen in quarantaine.
Een van de huisgenoten belandt met COVID-19 in het ziekenhuis. Niemand mag langskomen, want we zitten allemaal in quarantaine. Na een paar dagen is de corona-aansteekster bij ons thuis gezond en mag mijn zusje op bezoek in het ziekenhuis.
Een pretje is het niet in het ziekenhuis, mijn zus wordt in het ziekenhuis al voor zonsopkomst gewekt. Elke ochtend om vier uur begint haar overbuurman met luide stem in het Arabisch zijn ochtendgebed. Dit komt haar nachtrust niet ten goede.
Al vrij snel pleit ze dan ook om naar huis te mogen. Want slaap is een belangrijke factor om te genezen. Na ruim drie dagen mag ze thuis verder uitzieken. Daar is het volgende moeilijkheidje alweer aan de gang.
Mijn vader is positief getest, maar na een belletje van de GGD voor bron- en contactonderzoek twijfelt hij daaraan. De GGD benoemt Baarn als de woonplaats van mijn vader – wat niet zo is. De testuitslagen zijn verwisseld en hij moet opnieuw testen. Ik neem het zekere voor het onzekere en houd afstand van hem.
Na vijf dagen heeft mijn vader de uitslag van zijn volgende test. Positief. Na een kort overleg besluit ik mijzelf nog een keer te laten testen. Opnieuw ben ik negatief. Mijn moeder oppert het idee om bij mijn oma te gaan wonen totdat corona ons huis uit is.
Na wat wikken en wegen, want hierdoor ben ik met Kerst niet thuis, en met een beetje pech met de jaarwisseling ook niet, besluit ik dit inderdaad te doen. Als examenleerling heb ik namelijk het privilege om na de kerstvakantie weer naar school te mogen. Aangezien ik al anderhalve week voor de vakantie opgehokt zat, heb ik genoeg toetsen en presentaties in te halen. Ik gooi wat spullen in mijn koffer en race op mijn fiets naar mijn oma.
Het thuisfront houdt me op de hoogte wat de klachtenontwikkelingen zijn. Om de dag doe ik een raambezoekje en breng ik wat boodschappen mee. Op tweede kerstdag mogen mijn zusjes en moeder opnieuw testen. Mijn zusjes krijgen op zondagmorgen een negatieve uitslag. Er sprankelt hoop vanbinnen. Diezelfde middag appt mijn vader dat ik nog langer bij oma moet blijven, mijn moeder is positief getest. Op de tweede dag van het nieuwe jaar mag er weer getest worden. Hopelijk beginnen we het nieuwe jaar allemaal negatief.
