Ik wil absoluut geen krukken. Het idee dat ik niet meer op mijn eigen benen kan staan en gaan is niet echt aantrekkelijk. Toch komt het onvermijdelijke moment daar. Ik krijg de keuze om een aantal weken op krukken te lopen of een operatie in te plannen voor mijn enkel en daarna twaalf weken in bed kruipen. Deze twee opties geven me geen keuzestress, de keuze is zo gemaakt. Ook al wil ik absoluut geen krukken, twaalf weken in mijn bed liggen klinkt nog veel erger.
Op school loop ik direct tegen het eerste probleem aan. De liftsleutels zijn op. Maar de conciërge heeft de oplossing: „Vraag aan je docent om een liftsleutel, álle docenten hebben er namelijk één.” Het tegenovergestelde blijkt waar. Geen enkele docent heeft een liftsleutel. Een van de leraren bedenkt een oplossing: „Anders til ik je wel naar beneden.”
Toch blijkt daar een redder in nood te zijn. Een van de docenten is oud-leerling en heeft jaren geleden de liftsleutel gekopieerd. Trots leent hij de sleutel aan mij uit. „Kun je de liftsleutel wel weer aan mij teruggeven als je de lift niet meer gebruikt? Ik sta namelijk niet als liftsleuteleigenaar geregistreerd bij de conciërges.”
Nadat ik mijn verhaal 84 keer heb uitgelegd, heb ik een ding geleerd; ik weet hoe ik in een zo'n kort mogelijke tijd een verklaring kan geven voor mijn krukken. Een scheurtje in mijn enkelband. Het is dat mijn handschrift niet zo netjes is. Want anders had ik het probleem op een briefje geschreven en dat op mijn rug geplakt.
Ondertussen heb ik allerlei dingen over mijn lichaam geleerd. Zo kan de mens zelfs spierpijn hebben in zijn oksels. Verder kun je blaren krijgen op je duimen dankzij het gebruik van krukken. En voor je rug is een hele dag op krukken lopen ook geen pretje. Maar gelukkig, mijn enkel komt tot rust. En zo loop ik recht op mijn doel af; een gezonde enkel.
