Subthema 'Bekering'

Ik heb een meervoudig gehandicapte zus. Wat zegt de Bijbel over de bekering van gehandicapten? Zij hebben ook erfzonde. Hoe kan God hun de zonden vergeven als zij daar zelf niet om kunnen vragen?

Ik heb wel eens de uitspraak gehoord: Je onmacht moet je tot schuld worden. Klopt dat wel? Moet de onwil niet tot schuld worden?

Ik vind het moeilijk om psalmen mee te zingen. In de lijdensweken zongen we: "Mijn God, Mijn God, waarom verlaat Gij Mij." Maar de woorden "Mijn God" durf ik niet uit te spreken. Er wordt wel gezegd dat je het ook wensend mag zingen, maar is dat niet te gemakkelijk? Ik verlang dat het anders wordt, maar nu kan ik het niet zingen.

Waarom heeft God de ene mens wel uitverkoren en de andere niet? De ene mens verdient toch niet beter dan de andere?

Hoe krijg je vrede met God?

Ik zoek al heel lang naar God. Wanneer zal ik Hem vinden? Ik dreig het bijna op te geven.

Zou God er wel voor mij willen zijn? Er staan zo veel mooie, troostgevende teksten in de Bijbel, maar zijn die wel voor mij bestemd?

Ik geloof zeker dat God mensen kan en wil bekeren. Maar voor mezelf kan ik het niet geloven. Ik denk dat ik te weinig zondekennis heb. Hoe moet dat? Straks is het te laat.

Ik las een keer ergens dat 'geloven' en 'zoeken naar schuldvergeving' kenmerken van de wedergeboorte zijn. Dat vind ik vreemd. Als je wedergeboren bent en je gelooft, geloof je toch dat je zonden vergeven zijn?

Soms heb ik indrukken onder de preek of tijdens het Bijbellezen, maar na een tijdje worden ze weer minder. Wat kan ik daar tegen doen?