Genesis 12:1-12:4

De HEERE nu had tot Abram gezegd: Ga gij uit uw land, en uit uw maagschap, en uit uws vaders huis, naar het land, dat Ik u wijzen zal. En Ik zal u tot een groot volk maken, en u zegenen, en uw naam groot maken; en wees een zegen! En Ik zal zegenen, die u zegenen, en vervloeken, die u vloekt; en in u zullen alle geslachten des aardrijks gezegend worden. En Abram toog heen, gelijk de HEERE tot hem gesproken had; en Lot toog met hem; en Abram was vijf en zeventig jaren oud, toen hij uit Haran ging. En Abram nam Sarai, zijn huisvrouw, en Lot, zijns broeders zoon, en al hun have, die zij verworven hadden, en de zielen, die zij verkregen hadden in Haran; en zij togen uit, om te gaan naar het land Kanaan, en zij kwamen in het land Kanaan. En Abram is doorgetogen in dat land, tot aan de plaats Sichem, tot aan het eikenbos More; en de Kanaanieten waren toen ter tijd in dat land. Zo verscheen de HEERE aan Abram, en zeide: Aan uw zaad zal Ik dit land geven. Toen bouwde hij aldaar een altaar den HEERE, Die hem verschenen was. En hij brak op van daar naar het gebergte, tegen het oosten van Beth-el, en hij sloeg zijn tent op, zijnde Beth-el tegen het westen, en Ai tegen het oosten; en hij bouwde daar den HEERE een altaar, en riep den Naam des HEEREN aan. Daarna vertrok Abram, gaande en trekkende naar het zuiden. En er was honger in dat land; zo toog Abram af naar Egypte, om daar als een vreemdeling te verkeren, dewijl de honger zwaar was in dat land. En het geschiedde, als hij naderde, om in Egypte te komen, dat hij zeide tot Sarai, zijn huisvrouw: Zie toch, ik weet, dat gij een vrouw zijt, schoon van aangezicht. En het zal geschieden, als u de Egyptenaars zullen zien, zo zullen zij zeggen: Dat is zijn huisvrouw; en zij zullen mij doden, en u in het leven behouden.

Uitleg

Het zal je maar gezegd worden: ‘Ga verhuizen, nu! Ga je land uit, ga het gebied waar je woont uit! Verlaat je familie en vertrek!’ Daar moet je toch wel even over nadenken. In je hoofd komen de ‘ja maars’ al bovendrijven: ‘Ja maar, hoe moet dat dan met m’n vrienden, met m’n gezellige kamer, met m’n baan, met... Waar moet ik dan heen?’ Wat een onzekerheid! Abram krijgt dit bevel echt te horen. Zomaar, onverwachts. Drie keer lees je ‘Ga uit’. Uit je land, uit je familie, uit je vaders huis. Maar het blijft niet bij het bevel. Er klinkt ook drie keer ‘Ik zal’. ‘Ik zal wijzen, Ik zal u tot een groot volk maken, Ik zal zegenen.’ Als God dat zegt, dan hoef je niet meer in paniek te raken. Want als de Heere een weg wijst, dan is die weg ook begaanbaar! Wat een rust: Hij wijst de richting. Hoe de weg ook zal gaan, als het met de Heere is, dan is het de goede weg! Als je gaat met Hem, wandelend in Zijn voetspoor, op het pad dat Hij jou wijst, dan ga je de juiste kant op. Is dat de makkelijkste weg? Nee, maar wel de beste! Om over na te denken: Als God in je leven komt, blijft dat niet hetzelfde.