Genesis 22:1-9

En het geschiedde na deze dingen, dat God Abraham verzocht; en Hij zeide tot hem: Abraham! En hij zeide: Zie, hier ben ik! En Hij zeide: Neem nu uw zoon, uw enige, dien gij liefhebt, Izak, en ga heen naar het land Moria, en offer hem aldaar tot een brandoffer, op een van de bergen, dien Ik u zeggen zal. Toen stond Abraham des morgens vroeg op, en zadelde zijn ezel, en nam twee van zijn jongeren met zich, en Izak zijn zoon; en hij kloofde hout tot het brandoffer, en maakte zich op, en ging naar de plaats, die God hem gezegd had. Aan den derden dag, toen hief Abraham zijn ogen op, en zag die plaats van verre. En Abraham zeide tot zijn jongeren: Blijft gij hier met den ezel, en ik en de jongen zullen heengaan tot daar; als wij aangebeden zullen hebben, dan zullen wij tot u wederkeren. En Abraham nam het hout des brandoffers, en legde het op Izak, zijn zoon; en hij nam het vuur en het mes in zijn hand, en zij beiden gingen samen. Toen sprak Izak tot Abraham, zijn vader, en zeide: Mijn vader! En hij zeide: Zie, hier ben ik, mijn zoon! En hij zeide: Zie het vuur en het hout; maar waar is het lam tot het brandoffer? En Abraham zeide: God zal Zichzelven een lam ten brandoffer voorzien, mijn zoon! Zo gingen zij beiden samen. En zij kwamen ter plaatse, die hem God gezegd had; en Abraham bouwde aldaar een altaar, en hij schikte het hout, en bond zijn zoon Izak, en leide hem op het altaar boven op het hout.

Uitleg

Waarom, Heere? Waarom gaat U met mij deze zware, bijna onbegaanbare weg? Waarom kan het niet op een andere manier? Heb jij wel eens van die momenten waarop je dat denkt? Het zijn momenten waarop God heel ver weg lijkt te zijn. Zou het kunnen dat de Heere je op de proef stelt? Hoe houd je op zulke momenten aan God vast? Ook als het voor je gevoel bijna niet meer te doen is? Het mes zweeft boven Izak. Abrahams zoon ligt vastgebonden op het altaar. De zoon waar hij zo lang op heeft moeten wachten. De spanning is om te snijden. Wat een loodzware en onmogelijke opdracht. En dan opeens: ‘Abraham, Abraham! Doe de jongen niets, want nu weet Ik, dat u Godvrezende bent en u zelfs uw enige zoon Mij niet hebt onthouden.’ Zo klinken de woorden van de Engel van de Heere. Wat een opluchting. Het mes zakt. Izak wordt losgemaakt. Dan ziet Abraham een ram dat met zijn hoorns vastzit in de struiken. De profetische woorden die Abraham sprak, komen uit (vers 8): ‘God zal Zelf voor een brandoffer zorgen!’ Abraham merkt opnieuw: je kunt alles aan de Heere overlaten. Abraham ontvangt vier beloften: (1) ‘Ik zal u een grote zegen geven.’ (2) ‘Uw nakomelingen zullen zijn als de sterren aan de hemel en als het zand aan de oever van de zee.’ (3) ‘Uw nakomelingen zullen verlost zijn van de vijanden.’ En dan de grootste zegen: (4) ‘En in uw zaad zullen alle volken van de aarde gezegend worden.’ Die belofte wijst op de komst van de Heere Jezus (Gal. 3:16). Dát is waar Gods beloften uiteindelijk op uitlopen: de komst van Zijn Zoon. Alleen door Hem kunnen mensen gered worden. Wat Abraham niet hoefde te doen, niet mocht doen, doet God Zelf. Hij offert Zijn Zoon om ons te redden! Om over na te denken: God gehoorzamen, daar krijg je nooit spijt van!