Met een hele groep gaan we naar Winterberg. Omdat mijn vriendin en ik nog nooit van ons leven op ski’s hebben gestaan, dachten we dat het wellicht verstandig was een keer te oefenen. En zelfs mijn altijd-supportende-moeder zei meerdere keren dat ik toch voorzichtig moest doen. Niet recht naar beneden, geen mensen onderuit skiën, geen been breken, enzovoort.
De moed zonk ons in de schoenen toen we zagen hoe hoog de piste was. Daarom hadden we bij de receptie toch nog maar gevraagd of er niet toevallig een lesje beschikbaar had. De receptioniste dacht van niet, maar nadat ze nog een keer gekeken had, kon het toch wel. Misschien dat onze opmerking over nul ervaring hieraan bijdroeg. Tijdens de proefles ging alles vrij soepel. Relatief gezien dan. Ik denk niet dat onze begeleider de groep echt als talentvol zou beschouwen. Dat vermoeden werd bevestigd toen wij vroegen of we de sleeplift konden nemen. Zijn gezicht sprak boekdelen.
Zo pakten we eerst nog maar de lopende band in plaats van de sleeplift. Op de een of andere manier kwam vriendin Joëlle overdwars tussen de lopende band en het hekje aan de zijkant. Nadat ze een paar keer riep of iemand kon helpen, merkte een ander op dat het wellicht handig was om op de knop op het hek te drukken. Dat bleek het ei van Columbus. Na een halfuur gingen we het toch maar met de sleeplift. Nadat dit drie keer goed ging, ging Joëlle nog even knuffelen met een snowboarder die onverwachts van links kwam. Waarom dat halverwege de helling en midden in de sneeuw moest, snap ik nog steeds niet.
Hetzelfde geldt voor de berichtjes die ik van verschillende mensen kreeg dat ik geen been moest breken. Waarom denkt iedereen dat ik dit soort dingen niet kan? Net op het moment dat ik in de sleeplift zat te bedenken dat het eigenlijk heel goed ging en ik nog niet eens gevallen was, ging ik toch een partij onderuit. Als een soort worstelende ijsbeer probeerde ik overeind te komen, terwijl de jongen achter mij schreeuwde of ze de sleeplift stil konden zetten. Ondertussen kreeg ik nog zo’n twee stoeltjes bijna tegen m’n hoofd aan. Charming as always.
Na vier uur liepen we uiteindelijk best tevreden de hal uit. Ik kon m’n moeder en ál die andere mensen in ieder geval vertellen dat ik m’n been niet gebroken had. Heerlijk. Het feit dat we daarna ruim een halfuur naar de autosleutel hebben gezocht laat ik graag achterwege.
Je moet tenslotte niet alles vertellen.
Oud-panellid Laura Kraaijeveld (20) blijft maar in de pen klimmen. Ze blogt regelmatig op haar website over haar leven. Maandelijks verschijnt één van haar blogs op puntuit.nl.
