Manoeuvreren in de trein met zo’n megading bleek niet zo makkelijk. Zeker niet als je continu tegen iemand aanstoot, je je eigen zus achterop haar voeten rijdt („Geeft niet hoor, Dé”) of tijdens een overstap een winkeltje doormoet en daarbij bijna een kledingrek meeneemt. Daarnaast hadden we even buiten deze koffer gerekend, toen we onderweg ineens bedachten dat we bij station Zwolle een tussenstop wilden maken.

Met vijftig man plus twee koffers in een bus vanaf station Zwolle is niet ideaal. Zeker niet als er maar dertig man in past. Zusjelief had voor het gemak haar grote koffer aan mij gegeven, dus ik was blij toen ik eenmaal in de bus stond. Totdat ik achter mij zachtjes hoorde dat „zij zo echt niet kon staan." Het meisje in kwestie hing namelijk half over de koffer heen om nog in balans te blijven. „Oeps, sorry." (ongemakkelijk lachje) Het ergste was nog dat we bij de tweede halte de bus al weer uit moesten. Met koffers. Nadat een jongen me compleet negeerde toen ik vroeg of ik er langs mocht en andere mensen me nogal vreemd aankeken toen ik vroeg of ze misschien hun voeten even konden intrekken, struikelde ik de bus uit. Charming as always.

Uiteindelijk liepen we na een treinreis van Zwolle naar Leeuwarden geheel in stijl als twee verzopen katjes naar ons hotel. Een heel gaaf oud postkantoor dat is omgebouwd tot een grand café met op de bovenste verdiepingen allerlei slaapruimtes en beneden een spa. Nadat we ’s avonds in het hotel gegeten hadden, wilden we natuurlijk nog even naar de spa. ’s Middags hadden we gevraagd of we in onze badjas daarheen konden lopen. Op zich was dat geen probleem, zolang we maar niet het restaurant zouden kruisen. Eén ding is zeker: het restaurant zijn we niet tegengekomen. Wel hebben we er ruim een kwartier over gedaan en alle hoeken en gaten van het hotel gezien. De weg vinden blijft toch een ding.

Ik zal nu niet verder uitweiden over het alarm dat steeds afging als wij de hotelkamer verlieten, de complete chaos in onze kamer of mijn mobiel die ik bij het buffet had laten liggen. Hetzelfde geldt voor ons klompenavontuur, de onderkinselfies bij de scheve toren van Leeuwarden en de enorme lol die we hadden toen we voor ons 14-jarige zusje een smurfenluchtje en de lelijkste "koeien-sleutelhanger" op aarde kochten.

What happens in Fryslân, stays in Fryslân. Of zoiets.