Grotere kans op Samsom, beetje meer Rutte, opnieuw Samsom. En dan weer Rutte. En dan nog eens. Inmiddels was ik vijf snoepjes verder en er kwam ook chocola op tafel. Weg slaap, weg verstandig denken.
Waarom had ik zo veel over voor zoiets als politiek, vroeg ik mij de volgende ochtend op de rand van mijn bed kreunend af. Mijn hoofd suisde. Slaperig dacht ik aan de toekomst van ons land –natuurlijk, daarom dit slaapgebrek– maar klaarwakker ineens keek ik mijn kamer rond. De grond lag bezaaid met aantekeningen van ooit en spullen van toen. Och nee. Ik had mijzelf beloofd deze dag alles uit te zoeken. Wat een afschuwelijk nobel voornemen. Ik moest vandaag het verleden ordenen in oud papier en bewaarmateriaal.
Maar hoe vervelend die wisseling van nu naar toen ook was, de papierchaos werd steeds leuker. Ik las krabbels van studiegenoten en serieuze aantekeningen. Ik zag haastige schetsen en overdachte uitwerkingen. Ik blader door mijn eigen geschiedenis, dacht ik. Herinneringen vlogen binnen. Ik wist weer dat eerste zoeken op het faculteitsgebouw. De begincontacten met niet-christelijke studenten en de vele HEMA-ontbijtjes.
Later, in mijn ouderlijk huis, ben ik naar de zolder gegaan. Daar zat ik tussen plakboeken en schoolagenda’s, tussen kind en tussen nu. Wat was er onnoemelijk veel tijd aangegroeid terwijl ik niet op zolder kwam.
Op de trap naar beneden, om daar de krant te lezen –de politiek weer te volgen– heb ik even stilgestaan. Nu blijf ik wisselen tussen toen en nu, dacht ik. Maar ooit komt er een wisseling van nu naar na dit leven. Even stond ik stil om me af te vragen hoeveel tijd er nog zou groeien, daar op zolder.
Henrieke van Dam, 19 september 2012
beeld ANP
