„Verzin eens iets geks”, zeg ik tegen mezelf. Maar ik kan de ideeën mijn brein niet inpompen en de tijd niet stilzetten. Hoe bestaat het eigenlijk dat ik 26 keer iets heb bedacht om 26 keer het witte vak onder het kopje ”Eigenzinnig” te vullen?
Inspiratie. Hoe haal je zoiets in je hoofd?
Ik vraag me af of Geert nog iets wilds heeft gezegd, of de koningin nog een complimentje kan gebruiken. Maar zelfs het laatste nieuws kan me niet op een idee brengen. En wat dan nog. Het nieuws van vandaag is de geschiedenis van morgen – vergeten en voorbij. Ik teken langzaam bloemetjes en poppetjes en een huis met rokende schoorsteen.
Inspiratie, waar kun je dat kopen?
Heb ik dan zelf niets interessants meegemaakt? Ik pak m’n agenda, overzie het gekrabbel en gekras. Wat boeit het de lezer eigenlijk dat ik dertig rijlessen heb gehad en ik gisteren een mislukte fotografieopdracht heb ingeleverd?
Nog één, denk ik. Nog één keer zweten om een idee te bedenken. Nog één keer genieten van de zoektocht naar de juiste woorden en die schaven, smelten, slijpen tot één stuk: de column.
„Begin gewoon”, zeg ik tegen mezelf. Ik pak mijn pen en zet de punt op het papier. Ja, ik begin gewoon.
Maar mijn pen is leeg. Helemaal leeg.
Anne Vader, 20 december 2012
beeld RD
