Laten we teruggaan naar het belangrijkste middel voor het staan in de maatschappij sinds het ontstaan van het christendom: de kerk zelf. De Vroege Kerk geeft het voorbeeld. Ze bleef niet achter de voordeur, maar vestigde radicaal de aandacht op zichzelf. Door de diaconie, die zich bekommerde om buitenstaanders, maar ook door de naastenliefde en de levenswijze van haar leden. Zonder zich te bekommeren om dreigende vervolgingen. Zonder vrijheid van godsdienst. „Ze hebben lief, maar worden vervolgd.” Het christendom had in die tijd een volstrekt unieke ‘werkwijze’, anders dan alle andere godsdiensten. Hoeveel zielen zijn er niet door gewonnen? In onze samenleving viert het individualisme hoogtij, wordt eenzaamheid gemeengoed en is armoede opeens weer dichtbij.
Ons tijdperk is zich daarmee ongewild steeds meer klaar aan het stomen voor de boodschap en de werkwijze van de Vroege Kerk. Meer dan ooit vormt de manier waarop de Vroege Kerk in de samenleving stond een antwoord op de grote problemen van nu. We hebben toch geen denktank nodig om dat voorbeeld te volgen en in de aanval te gaan in plaats van te investeren in de verdediging? De tegenwind is er, het kompas hadden we al. Zullen we het roer omgooien?
(De laatste zin van deze column is bijzonder. Ik heb er een punt achter gezet.)
Bart van der Tang, 2 januari 2013
beeld RD
