Het zit zo. Een vrouw wordt een beetje meer vrouw als ze huishoudelijke apparatuur bezit. Het is status, zeg maar. En daarin is ook weer gradatie, want met een wasautomaat van Miele ben je meer dan met een Hoover. Maar als je het echt heel goed doet als vrouw, houd je ook een party. Een Tupperwareparty. Zo is dat.
Nu hebben wij in ons kraakpandje een koelkast en een wasmachine, maar die zijn van Candy en van Indesit. Lees: onderklasse. Van de Indesit is de programmaknop stuk, hij wast de ganse dag, terwijl wij college hebben.
Maar de Candy is ook echt niet een sweety. Er zit een scheur in de rubberstrip van de deur. De koelkastdeur floept steeds open en de strip kan zich duidelijk niet meer vacuüm zuigen. Dus.
Maar bij burgerlijk worden hoort vrouwelijk oplossingsvermogen. Onderschat het nooit. We hadden dan geen touw, maar bonden de koelkast toch dicht. Met twee aan elkaar gebonden schorten. En een vork ertussen, om de knoop los te maken.
Diezelfde avond kwam er bezoek. Voor de koffiemelk moest de vork weg, de strik los, de koelkast open, de melk eruit, de koelkast ongeveer dicht, de strik vast, de vork ertussen.
Totdat een mannelijke gast zich over de koelkast boog. Hij reageerde wat schaapachtig op onze koelkastdeurstriptheorie. Hij deed brutaal de koelkast open, legde een glasplaat goed en deed de koelkast dicht. En de Candy bleef dicht. Met scheur in strip.
En nu wil ik een nieuwe koelkast en een nieuwe wasmachine. Van Miele. Ik denk dat ik een Mieleparty ga houden.
Henrieke van Dam, 26 april 2012
beeld ANP
