Terwijl werken van Schubert en Mozart uitgevoerd werden, legde ook een andere gedachte dan "wat klinkt die viool mooi" beslag op me.
Het drong opeens tot mij door dat ik de achtergrond van deze grote componisten nauwelijks kende. En eigenlijk, zo realiseerde ik mij, ken ik de intenties en visies van geen enkele klassiekemuziekschrijver. Ofschoon er bij pop- en gospelliedjes altijd op gehamerd wordt om de overtuigingen van de artiesten tegen kritisch calvinistisch licht te houden, vindt dit met betrekking tot klassieke muziek weinig tot nooit plaats. Dat is niet meten met twee maten, nee, dat is bewust niet meten.
Maar meten is weten en dus levert enig speurwerk hieromtrent interessante details op. Schubert was een hoerenloper. Mozart was een vrijmetselaar. Brahms was onbehouwen in zijn sociale gedrag en zwaar sarcastisch. Beethoven blijkt suïcidaal te zijn geweest en Bach zou, als lutheraan, zeker niet achter de Drie Formulieren van Enigheid hebben gestaan. Toch galmen klassieke stukken door menig reformatorische woonkamer. Time to turn (off the volume)?
PS: Uw columnist blijft liefhebber van voornoemde notensorteerders; momenteel luistert hij veel naar het Vuvuzela Concert in B Flat. Aanrader!
Clemens van den Berg, 24 juni 2010
beeld ANP
