Steeds krachtiger dringt de vraag zich op waarom Tanja niet op haar schreden terugkeert. In de gewelddadige strijd lijdt de FARC alleen maar verliezen. Onduidelijk is of Tanja niet terug kàn (omdat rebellen nu eenmaal geen desertie toestaan), of niet terug wíl. Het laatste lijkt het geval.
Veel is er gedaan om de 31-jarige oud-studente op andere gedachten te brengen. Wanhopig zond haar familie radioberichten uit over het oerwoud, om duidelijk te maken dat ze bij een terugkeer op open armen kan rekenen. De Colombiaanse regering beloofde gratie en een vrijgeleide naar Nederland.
Velen hebben hun oordeel over Tanja wel klaar. Toen het er twee weken geleden op leek dat ze was omgekomen, stroomden op de website van een Colombiaanse krant de Nederlandstalige reacties binnen. "Eigen schuld, dikke bult." "Dood aan de terroristen." "Opgeruimd staat netjes." Dat was zo''n beetje de teneur.
Wie voelt zich eigenlijk solidair met Tanja? Nee, niet met haar opvattingen, niet met de guerrilla, niet met de drugs. Maar zijn we niet allemààl het bos in gegaan? Horen we niet elke zondag radiosignalen? Ligt er geen vrijgeleide te wachten? Wat is er dan toch met ons aan de hand? Kúnnen we niet, of wíllen we niet?
Peter van Olst, 12 oktober 2010
beeld EPA
