Degenen die er de kantjes af lopen -en voor wie het praatje eigenlijk bedoeld is- laten het ijskoud van zich afglijden. Dat geldt echter niet voor hen die een bepaalde angst voelen voor het examen. Ze zien er als een berg tegenop. En dan ook nog dat praatje... Dat wordt de eerste paar nachten geen slaap.
Het effect van deze ''pedagogische'' introductie doet me denken aan wat men in de biologie wel natuurlijke selectie noemt. De sterken worden sterker, de zwakken zwakker. Bij die zwakken denk ik aan degenen die een oppepper kunnen gebruiken: een leraar die zegt er samen tegenaan te zullen gaan en hoop geeft.
Het is nog maar de vraag of ''de sterken die sterker worden'' wel sterk genoemd kunnen worden. Hun zelfvertrouwen en nonchalance staan hoog aangeschreven, dat pantser valt moeilijk te doorbreken. De enige uitwerking die dat praatje van de leraar zou kunnen hebben, is dat ze bedenken dat ze hun spiekvaardigheid misschien nog wat kunnen opvijzelen. Daar hebben ze tenminste wat aan!
Het raarste is misschien nog wel dat zulke reacties bepaalde leraren blijkbaar voldoening geven. Anders zou dit toch niet een jaarlijks terugkerend fenomeen zijn?
Petra Klooster, 9 september 2010
beeld ANP
